Poranny upominek

Koguciku, ty kukuryku
Czemu budzisz nas raniutko
Czemu krzyczysz bardzo głośno
Gdy w pościeli tak cieplutko

Gdy się wstać zupełnie nie chce
Kiedy wciąż zmęczone kości
Ty najwyżej włazisz sobie
I wypraszasz nocnych gości

Z brzaskiem świtu niby budzik
Punktualnie jak w zegarze
Chce ci się codziennie trudzić
A i śpiochom wstawać każesz

Ale dzisiaj jest dzień wolny
Mógłbyś raz odpuścić sobie
I pozwolić pospać dłużej
Tak jak nam, tak i sobie