rozmowa

W powietrzu unosił się zapach czereśni. Czereśni, które przecież tak bardzo uwielbiała, kiedy była dzieckiem. Siadała u ojca na kolanach i czekała aż ten zacznie ją karmić. I zajadała się nimi bez końca. Wtedy ojciec ją kochał. Wiedziała o tym, mogła na niego liczyć zawsze wtedy, kiedy go potrzebowała. Dlaczego pomyślała o tym akurat teraz? Bo teraz nie było go obok i wiedziała, że tym razem jej nie obroni.
Tak, właśnie teraz, kiedy szła sama ciemną ulicą, a za nią kroczył ON…Powietrze chyba było wilgotne. Na pewno zimne. Drżała, ale wtedy chyba sprawiało jej to przyjemność. Starała się nie bać, ale się bała. Wiedziała, że ON cały czas jest z tyłu. Pot oblał jej ciało. Strach, który również podążał za nią, powoli ją doganiał. Przestała myśleć, czuła, ze nie potrafi się skupić. Zastanowić też chyba nie. I trzęsła się z zimna. A strach był coraz bliżej. ON też. Zaciskała palce, kurczyła mięśnie. Słyszała zgrzyt własnych zębów. Chwilami próbowała wstrzymać oddech. I płakała. Czuła, że ją dogania, więc czasami podbiegała. Aż w końcu strach przerodził się w przerażenie i opanował całe ciało. I dalej drżała. Ciągle, bez końca. I jeszcze bardziej się bała. A ON był coraz bliżej. Wpadła w histerię. Czuła go tuż za swoimi plecami, jednak nie potrafiła się odwrócić, tylko czekała. Dlaczego jej nie doganiał? Czy naprawdę tak wielką przyjemność sprawiało MU jej cierpienie? Tak bardzo pragnęła uciec. I gdzieś po drodze zgubić GO na zawsze. Ale własnego cienia nie da się zgubić..

tekst -- koleżanka Paulina