Pustka

Już nigdy nie będę człowiekiem..
Dzięki mądrości co przychodzi z wiekiem
gdy ciało już dawno w grobie,
samotny duch powiada o sobie:
Już nigdy nie będę człowiekiem…
Szczęśliwe życie co na pustkę jest lekiem
opuściło duszę i serce przeszyło
w smutku i bólu ciało zostawiło.
W pustce i mroku, leżę porzucony
samotny i smutny, ten co opuszczony.
Prawi tak duch co cierpi samotnie,
że w trumnie mu ciasno, ciemno i wilgotno.
I rzekł zmarznięty,gdy przykryto trumnę wiekiem:
Już nigdy nie będę człowiekiem…
Czemu nie słyszą ,gdy wołam spod ziemi?!
Przecież pamiętam blask słońca, tak pięknie się mieni.
Umarłem ze smutku, że duch mój zamknięty,
a lud nasz człowieczy już dawno przeklęty.
Dwadzieścia pięć wiosen i mroźnych zim przeżyłem
nim płaszczem pustki swe ciało zakryłem.
Jaka różnica czy martwy czy żywy,
Skoro za życia duch smutkiem okryty?
I smutna jest wiedzą ,którą zyskałem z wiekiem
Nigdy nie byłem człowiekiem.

dodane na fotoforum:

• Koparki
• Maszyny budowlane