Konik polski – rasa koni późno-dojrzewających (3-5 lat), długowiecznych, odpornych na choroby i trudne warunki utrzymania. Mają twardy róg kopytowy pozwalający pracować niepodkutym na bitych drogach.

Dzikimi przodkami koników polskich są tarpany podobne do odkrytych w Azji przez rosyjskiego badacza Nikołaja Przewalskiego w 1876 roku koni Przewalskiego. Zamieszkiwały one do końca XVII wieku lesiste obszary wschodniej Polski, Litwy i Prus. W okolicach Puszczy Białowieskiej przetrwały do 1780 roku, kiedy to zostały odłowione i umieszczone w zwierzyńcu hrabiów Zamoyskich koło Biłgoraja. W 1808 roku z powodu panującej biedy zostały one rozdane okolicznym chłopom. W 1914 roku Jan Grabowski i Stanisław Schuch opisali małe chłopskie myszate koniki z okolic Biłgoraja.

Profesor Tadeusz Vetulani wprowadził nazwę "konik polski". Dzięki jego staraniom zaczęto odtwarzać konika o typowych dla tarpana cechach w warunkach rezerwatowych w Puszczy Białowieskiej. We wrześniu 1939 roku stado liczyło 40 sztuk. W okresie II wojny światowej Niemcy zrabowali konie i wywieźli je do Rzeszy na potrzeby badań prowadzonych przez naukowców niemieckich.

Po zakończeniu wojny Vetulani próbował odzyskać skradzione konie, bezskutecznie. Ostatecznie jednak udało się odbudować stado. Vetulani zadecydował również, że doświadczalna hodowla konika polskiego będzie się mieścić na Mazurach. Gazety olsztyńskie z roku 1953 rozpisywały się o utworzeniu rezerwatu dla koników polskich w Popielnie. Na początku sprowadzono tam ok 30 sztuk odnalezionych w różnych województwach całej Polski, głównie w rzeszowskim. Kilka tygodni później sprowadzono do rezerwatu w Popielnie stadninę koników polskich z Puszczy Białowieskiej, które tam przetrwały (również ok. 30 sztuk

dodane na fotoforum:

• Świętokrzyskie
• Konie
• Klimaty Wiejskie
• Zwierzęta
• Fotografia zwierząt