Poranek…

Było słonecznie i bezwietrznie.

Tafla wody była nieruchoma jak szkło.

Patrząc na nią, uświadamiałem sobie bezmiar nieznanych nikomu historii, które kryje w sobie wszystko na świecie, woda, ziemia, góry, niewysłowiona przestrzeń czasu.

I czułem zachwyt, zdumienie i pokorę wobec tej wielkości.

Zrozumiałem wtedy, że jedyne, co jest nam na tym świecie dane, to zdolność wyboru: jak kochamy, jak żyjemy, z czego rezygnujemy.

I prawdę mówiąc, ostatecznie jedyne, co po nas pozostaje, to opowieści.

/Thomas Christopher Greene, Jezioro lustrzane/