...tymczasem na zewnątrz sypał śnieg...

W pewnym wielkim mieście, gdzie jest dużo domów i ludzi, że nie ma miejsca na choćby maleńkie ogródki, żyło dwoje ubogich dzieci, które miały jednak ogródek trochę większy niż doniczka. Nie byli rodzeństwem, ale kochali się jak brat i siostra. Rodzice ich mieszkali naprzeciwko siebie, w pokojach na poddaszu, tam, gdzie dach jednego domu dotykał dachu drugiego, a wzdłuż okapów biegła rynna; w tym miejscu z każdego domu wychodziło małe okienko, wystarczyło tylko zrobić krok nad rynną i można było przejść z jednego okienka do drugiego.
Rodzice dzieci mieli pod oknami duże drewniane skrzynki, w których rosły zioła i małe krzewy róż, po jednym w każdej skrzynce; pięknie rosły. Kiedyś rodzice wpadli na pomysł, by tak ustawić skrzynki w poprzek rynny, że niemal sięgały od jednego okna do drugiego i wyglądały całkiem jak grządki kwiatów. Krzewy róż wypuszczały długie gałązki; wiły się wokół okien i nachylały ku sobie; wydawało się, że to brama triumfalna z zieleni i kwiatów.
Dzieci siedziały na małych stołeczkach pod różami; tam właśnie wspaniale się bawiły.
Zimą, rzecz jasna, tej przyjemności nie miały. Okna były często całkiem zamarznięte i wtedy dzieci ogrzewały na piecu miedziane pieniążki, przykładały je do zamarzniętej szyby i robiły się cudowne dziurki do patrzenia; wyglądały przez nie łagodne, miłe oczka, jedno z każdego okna, tego właśnie chłopca i tej dziewczynki.
On miał na imię Kaj, a ona Gerda…

Latem, żeby mogli się odwiedzać, wystarczył jeden krok, zimą musieli pokonać schody, wiele stopni w dół i wiele stopni w górę, a tymczasem na zewnątrz sypał śnieg…

[ H. Ch. Andersen, Królowa Śniegu ]