Kwidzyn - katedra z XIV w.

Zamek został wzniesiony w latach 1300-1330, na krawędzi doliny Wisły, jako siedziba kapituły Diecezji Pomezańskiej. Diecezja ta, założona w 1243 roku przez dominikanina Ernesta z Torgawy, obejmowała okolice Kwidzyna, Susza i Prabut i istniała do końca państwa krzyżackiego w roku 1526. Członkami kapituły mogli być wyłącznie „bracia zakonni”, czyli Krzyżacy.
Przez wieki zamek pozostawał w rękach zakonu, mimo wielokrotnych prób odbicia go przez wojska polskie. Został uszkodzony przez Szwedów w XVII wieku, w XVIII wieku- częściowo rozebrany.
Całość ma plan kwadratu, z dziedzińcem pośrodku. Z pierwotnej bryły zamku przetrwały skrzydła północne i zachodnie oraz trzy wieże narożne. Ewenementem i główną atrakcją zamku jest wieża sanitarno-higieniczna, zwana z pogardy dla Gdańszczan gdaniskiem.
W wieży tej, stojącej poza obrysem zamku i połączonej z nim gankiem wspartym na pięciu arkadach, znajdowały się zamkowe toalety. Oryginalny wystrój wnętrz nie zachował się; obecnie w zamku mieści się muzeum etnograficzno-przyrodnicze, w którym można obejrzeć m.in. jedną z największych kolekcji ptasich jaj.