Białe skrzydła aniołów to świat, które­go nie wi­dać. Ser­cem od­najdują drogę, by chodzić po ziemi, a do­tykać nieba… Siadają nap­rze­ciw i cier­pli­wie uczą dłonie cze­kać, oczy kochać to wszys­tko na co spoj­rzą. To jak po­siada­nie króles­twa, które­go gra­nice wyz­nacza je­dynie ho­ryzont. Dają wiarę, że to ma sens…
A później wiatr na­pełnia ich skrzydła ciepłem błęki­tu, po czym de­likat­nie uno­si do jas­ności bar­dziej błyszczącej niż obłok opiewający słońce. Ciepłem są i jas­nością...