baśn, która we mnie żyje, o błękit­nym blas­ku nieba w mych myślach, uśmie­chu od­bi­tym w mych oczach. Niech cichut­ko uno­si ten czuły dźwięk pod­czas roz­pi­nania po­ran­nych mgieł, niech de­likat­nie szep­cze Ci do ucha, jak wi­duję Cię wszędzie. W pro­mieniach słońca i w krop­li deszczu, przez którą cza­sem oglądam świat.