(14)
Wraz z początkiem tego stulecia, lipowiecka posiadłość przeszła w ręce prywatnych właścicieli, którzy
zainteresowani wyłącznie majątkiem ziemskim, nie dbali o warownię popadającą powoli w ruinę. Od roku
1800 zamek dzierżawiony był przez hrabiego Józefa Hadziewicza. W tym samym roku wybuchł trzeci pożar,
który zadał ostateczny cios biskupiej twierdzy. Strawił on dachy budowli, naruszył znacznie mury najwyższej
kondygnacji oraz poważnie uszkodził istniejące wnętrza.
Po 1841 roku Lipowiec wynajmowany jest kolejno przez Wincentego Kędzierskiego, a później przez
Jana Wiśniewskiego. Od lat czterdziestych XIX wieku niezamieszkały zamek ulegał trwałemu niszczeniu. W
1868 roku warownia i dwór wraz z jego dobrami są własnością Antoniny Łąckiej, od której cały majątek
odkupił austriacki magnat, hrabia Kurt von Donnersmark.
Ostatnią próbę ratowania lipowieckiej twierdzy od całkowitego zniszczenia, podjęło w latach 1891-1905
grono konserwatorów Galicji Zachodniej. Ta grupa miłośników historii chciała odbudować zamek, co
spotkało się ze stanowczym sprzeciwem ówczesnych właścicieli. Zasadniczy wpływ na ich postawę miały
zapewne bardzo wysokie koszty takiego przedsięwzięcia oraz niechęć do przywrócenia warowni jej
dawnego stanu.
W dziewiętnastym stuleciu, pamiątki narodowej przeszłości zaczęły skupiać na sobie coraz większą
uwagę. Malownicza sylwetka ruin Lipowca oraz jego ciekawa historia, spowodowały powstanie kilku
rysunków ilustrujących ówczesny stan budowli. Przedstawiają one zamek zachowany do wysokości
drugiego piętra, pozbawiony dachów, stolarki okiennej i drzwiowej oraz wieżę bez najwyższej kondygnacji.
W miejscu nieistniejącego już wówczas zespołu przedbramia, widoczny jest jedynie pagórek porośnięty
trawą. Przed połową XIX wieku, pojawiają się w ówczesnych czasopismach pierwsze wzmianki o
lipowieckiej twierdzy. Ryciny ukazujące biskupią warownię, spotykamy również w albumach poświęconych
ciekawszym pomnikom narodowej przeszłości. Naukowe zainteresowanie zamkiem, spowodowało
powstanie obszernego opracowania na jego temat, wzbogaconego planem fortecy i wynikami pomiarów
wieży. Praca autorstwa historyka sztuki Władysława Łuszczkiewicza, ukazała się w latach osiemdziesiątych
XIX wieku.
