Idę ulicą - ktos mi się klania.
Oddaję uklon - znam przeciez drania:
ta twarz, ten usmiech i ten blysk w oku...
To mily facet, znam go od roku.
Jakze u diabla on się nazywa?....
Dziura w pamięci. Czasem tak bywa.
Wtedy mysl smutna w glowie się rodzi :
Nic nie poradzisz - starosc nadchodzi.

Z trzeciego piętra schodzę radosnie,
bo w kalendarzu ma się ku wiosnie,
no i spaceru gna mnie potrzeba
zwlaszcza, ze slonce i blękit nieba...
Gdy juz po parku idę alei
nagle pot zimny koszulę klei,
bowiem pytanie w glowie mi tkwi :
czy aby kluczem zamknąlem drzwi?
W spiesznym powrocie znow mysl się rodzi :
Nic nie poradzisz - starosc nadchodzi.

Siedzę i czytam. Nagle mysl zywa
jakims pragnieniem z fotela zrywa.
Robię trzy kroki, staję przy szafie
i jak to ciele na nią się gapie...
Pojęcia nie mam po co ja wstalem?
Czego tak bardzo i nagle chcialem?
Oj, coraz bardziej mi to juz szkodzi,
ze ta nieszczęsna starosc nadchodzi.

Jadę na urlop. Prasuję spodnie,
zeby wsrod ludzi wyglądac godnie.
Biorę walizkę, pędzę nad morze....
Lecz tam miast sledzic dziewczyny hoze,
zamiast podziwiac plazowe akty... ...
Czy wylączylem wtyczkę z kontaktu?
Moze dom splonąl? Strach we mnie godzi...
Tak to juz jest kiedy starosc nadchodzi.

Zeby nie znalezc się kiedys w nędzy
zaoszczędzilem trochę pieniędzy.
Wduzej kopercie, zamkniętej klejem,
dobrze ukrylem je przed zlodziejem
I teraz... juz od paru miesięcy
nie mogę znalezc moich tysięcy.
Ech. Nie pojmiecie tego wy mlodzi
jak milo zyc gdy starosc nadchodzi..

Pomimo moich najlepszych chęci -
nie zawsze mogę ufac pamięci.
Więc by jej pomoc, a przez nią sobie,
czasem na chustce węzelki robię.
A potem jeden Bog wiedziec raczy
co ktory węzel ma dla mnie znaczyc?
Choc mi się nawet niezle powodzi, wciąz mam klopoty.
Starosc nadchodzi.

Dwa razy dziennie - raz przy sniadaniu,
a potem w obiad, po drugim daniu
zazywam leki, tabletki biale:
cztery polowki i cztery cale.
Często się pieklę /bom nie aniolem/,
gdy w obiad nie wiem czy rano wziąlem?
Tę gorycz klęski wątpliwie slodzi
wiedza, ze oto starosc nadchodzi.

Zuję kolację - w niej polędwica
me podniebienie smakiem zachwyca.
Pogodnie dumam o tej starosci....
Czy ona musi stale nas zloscic?

Przeciez jest piekna!!!! Masz sporo czasu..
Chcesz isc nad wodę, albo do lasu,
to sobie idziesz - nikt ci nie broni.
Z lozka zbyt wczesnie tez nikt nie goni,
bowiem nie musisz pędzic do pracy
jak wszyscy twoi mlodsi rodacy.

Co prawda wigor z wolna przekwita,
lecz po co wigor u emeryta?
Podwyzki pensji juz nie wyprosisz,
nalezną gazę poczta przynosi...
Spokojnie patrzysz jak swiat się zmienia,
gdyz wiek ci daje mądrosc spojrzenia....

Więc wiwat starosc! Niechaj nam sluzy,
nawet gdy trochę chwilami nuzy,
Bowiem - jak sądzę - w tym jest rzecz cala,
by jak najdluzej ta starosc trwala....