Spokój pełen hałasu.

W domu ciężko usiedzieć, ciężko też pojechać tam, gdzie dobrze się czujemy, więc pozostaje mój cichy las. Okazało się, że cichy las, już nie jest taki cichy, a stary człowiek, którego spotkałem, wcale nie jest stary, przynajmniej duchem :)
Z Panem umówiłem się na partyjkę szachów, a z cichym lasem na następny spacer.
Piękny i pełen spokoju dzień, wiem wiem, wszyscy, gdy wchodzą do lasu czują się podobnie, wszyscy też słyszą podobną ptasią muzykę. Właśnie... podobną, to znaczy nie taką samą, więc dzisiejszy śpiew był inny. Miał w sobie nie tylko piękno, lecz niósł też nadzieję. Słyszałem prawie wszystko. Szum ocierających się gałęzi, szelest runa pod moimi stopami i wesołe nawoływania pięknych wilg. Zresztą, wilgi towarzyszyły mi przez cały czas trwania spaceru, oczywiście z dystansu i co bym im nie skradł pięknego żółtego ubranka, ale miło było z oddali je widzieć, a nader wszystko słyszeć ich fletowy piękny głos wydobywający się z ciemnego dzioba. Były też czarne wtórujące innym śpiewakom kosy, też miód dla uszu. Gdy czas wracać było, poszedłem na skraj lasu, tam gdzie hałas
jest większy od sunących co jakiś czas wielkich potworów zwanych pociągami.
Nie mogło być inaczej, przywitał mnie pośpiech, spieszył się strasznie i tylko na powitanie gwizdnął, stanowczo za głośno;>
W tym momencie przestałem go lubić.
Gdy się uspokoiło, zauważyłem że te na pozór delikatne skrzydlate, dalej spijają coś na wzór nektaru z dzikich goździków
- czyżby im ten hałas nie przeszkadzał? Miotało się tych pięknych stworów tu i tam dość dużo jak na nasyp kolejowy, gdzie co jakiś czas z wielkim hukiem wielkie cudo przejeżdża. Ale niestety, już się towarzystwo w pełnych promieniach rozkręciło i ciężko było im ukraść naturalne piękno, więc parę fotek i do domku. A w domku, no cóż majster drapie ścianę i tylko pewien głos z telefonu uratował mnie przed tymi nielubianymi odgłosami.
A jutro? Co będzie jutro? Być może wesoły las...
Pozdrawiam serdecznie.
https://youtu.be/jFLqGqmIrQU