qwerta2 2010-11-05
Wstawać wcześnie i chodzić po ogrodzie,
Zanim się słońce na wzgórze wdrapało –
Promień dach grzeje, lecz jeszcze nie trawę,
Która od rosy połyskuje biało.
A wiatru nie dość, by kłęby wzbił dymu,
A jeszcze €sta mgła na łąkach leży,
A nigdzie złego nic dostrzec nie można
I dziękczynienie za to się należy.
Lecz czy był kiedy dzień na tyle mądry,
By zawsze wcześnie dym w górę popędzić,
Nawet o trzeciej, dobrze po południu,
Nudy czy potu sobie zaoszczędzić?
Istotnie takich dni pamiętam wiele,
Od rosy białych, łaskawych do końca,
Bez pór posiłków, lecz nie więcej głodu,
Niż czułem chwilę przed śniadaniem, wstając,
I bez zmęczenia – dokąd szedłem w ciszę
Nie skrępowany, stopami tratując
Przeszłość, jak czynią obcy tu przybysze?
