(20)
Pod koniec XIX w coraz liczniej odwiedzający Karpacz turyści oczekują możliwości zatrzymania się w miarę dobrych warunkach. Powstają w tym czasie liczne hoteliki, zajazdy, zakład kąpielowy, agencja pocztowa z telegrafem i gospody. Powstanie linii kolejowej do Karpacza spowodowało, że do miejscowości leżącej u stóp Śnieżki dziennie przyjeżdżało 2000 turystów. Masowe wycieczki na Śnieżkę spowodowały wzniesienie na jej szczycie schroniska w 1868r będącego własnością F. Sommera. Liczba miejsc noclegowych wynosiła 110-120 a do obowiązków obsługi hotelowej należało budzenie gości o określonej porze gdyż atrakcją było oglądanie wschodu słońca. Rozwijający się ruch turystyczny spowodował budowanie schronisk. W połowie XIX w powstaje schronisko „Samotnia” określana jeszcze mianem szałasu. Inwestycje finansowe przerosły właściciela i zdecydował się on sprzedać cały obiekt w roku 1891 radcy handlowemu z Miłkowa H. Richterowi wraz z 26 sztukami bydła za 400 talarów. Mimo dobudowania na poddaszu dwóch pokoi i charakterystycznej wieżyczki z dzwonnicą schronisko nie zapewniało noclegów, jedynie możliwość ogrzania się i zjedzenia czegoś.
Trudno jest pominąć zasługi jakie dla karkonoskiej turystyki oddało Towarzystwo Karkonoskie założone w 1880r. Od momentu powstania celem nadrzędnym tej organizacji było wybudowanie ścieżek górskich, które miały pełnić rolę szlaków turystycznych. W 1893r. zostaje wydana pierwsza kolorowa mapa turystyczna. Lata 1881-1886 to czas uporządkowania szlaku grzbietowego od Hali Szrenickiej do Przełęczy Okraj. Tuż przed wybuchem I wojny światowej Karpacz staje się znanym karkonoskim kurortem.
foto – wspaniała karta pocztowa z mojej kolekcji (tłoczona), wysłana ze Śnieżki w maju 1901 roku.
Na karcie możemy podziwiać nowo wybudowany wówczas budynek obserwatorium. Budynek służył pomiarom od 5 lipca 1900 jako obserwatorium meteorologiczne I klasy. Miał kształt trzykondygnacyjnej wieży o wysokości 16 m z dwoma niewielkimi tarasami na dachu. Szkielet konstrukcyjny budynku stanowiły bale dębowe i modrzewiowe, spięte śrubami o długości do 4 m. Szkielet był wypełniony kostką azbestowo-korkową grubości 18 cm, Wieża stabilizowana była przez warstwę kamieni o masie 5 ton, umieszczonych pod tarasem. Całość zakotwiczona była w skalnym podłożu stalowymi linami. Budynek był zabezpieczony również przed uderzeniem pioruna trzema piorunochronami. Pomiary prowadzono na tarasach oraz w ogródku meteorologicznym, zlokalizowanym po stronie austro-węgierskiej.
Budynek przetrwał I i II wojnę światową. 16 lipca 1945 obserwacje w budynku zaczęła prowadzić polska służba meteorologiczna. Budowla poddawana była trudnym warunkom atmosferycznym panującym na szczycie. Pomiary w starym budynku zakończono 23 października 1976. Planowano rozebrać budynek i przetransportować go w inne miejsce, nigdy jednak to zamierzenie nie doczekało się realizacji. W 1989 niszczejący budynek rozebrano w sposób nieuwzględniający jego rekonstrukcję.
https://www.youtube.com/watch?v=h9WvEKQtT2s&feature=fvsr
