Kopia czy Oryginał?

„Urodziłeś się jako oryginał, nie umieraj jako kopia”

– Żyjąc w społeczeństwie, przyjmując wszystko co narzuca i robiąc to co wszyscy możesz stać się taką właśnie kopią.

Zastanów się czy Twoje poglądy wartości i przekonania którymi się kierujesz w życiu są tak naprawdę Twoje, bo przecież masz je od zawsze i teraz ich będziesz bronił. Kto Ci je przekazał? Ty sam wiesz najlepiej, pomyśl, ktoś inny zrobi to za Ciebie i jeszcze na tym zarobi, niekoniecznie mając na myśli Twoje dobro. Czy poświęciłeś kiedyś chociaż chwilę, żeby to przemyśleć, czy wolałeś bez protestu przyjąć wzorce zachowań, przekonań i schematy: od rodziców, nauczycieli,
z telewizji, radia, od polityków czy znajomych. Te wszystkie schematy zachowań służą temu, żeby Cie kontrolować, żebyś był przewidywalny, żebyś był kopią i biegł w wyścigu szczurów, ciężko pracował przez 50 lat na etacie a potem w nagrodę mała emeryturka, żebyś posiadał ograniczające wzorce…

Musisz spełniać oczekiwania, osiągać pokładane w Tobie nadzieje, a jak nie to Cię wyśmieją. Wtedy pojawia się lęk przed porażką... „Muszę osiągnąć sukces”, muszę skończyć szkołę, poznać kobietę, iść do pracy, wyznawać religię i konsumować.

Spełnienie jest tu i teraz, wsłuchaj się w siebie i rób to co jest dobre dla Ciebie i dla Tych na których tak naprawdę Ci zależy. Idź swoją własną drogą…

foto – Durham 7/2012

https://www.youtube.com/watch?v=KApmfGxoCG0

„Jakież więc mają znaczenie nasze związki z ludźmi? Obserwując siebie w stosunkach z ludźmi, czyż nie dostrzeżemy, iż są one procesem odkrywania siebie samych? Czyż nie odsłania nam naszego stanu kontakt z innym człowiekiem, jeśli tylko jasno zdajemy zeń sprawę? A więc stosunki i związki moje z ludźmi są odkrywaniem siebie, stają się pomocą w samowiedzy; uciekamy od tych, które odsłaniają nam nieprzyjemne, niepokojące myśli i czyny, do innych, które łagodzą i dają nam wygodę. A przecież te, które się opierają na wzajemnym zadowoleniu, mają tak małą wartość, i odwrotnie, cenne są te, w których odkrywamy siebie. Miłość nie jest stosunkiem.

Dopiero gdy ten drugi człowiek staje się ważniejszy aniżeli sama miłość, rozpoczyna się stosunek rozkoszy i bólu. Ale gdy kochając oddajemy siebie do dna i bez reszty, nie ma w tym ani stosunku wzajemnego zadowolenia, ani też odkrywania siebie. Miłość nie ma nic wspólnego z samozadowoleniem. Piękna jest taka miłość. Nie ma w niej żadnych tarć, jest to stan całkowitości i pełni, ekstatycznego bytu. Znamy te momenty, rzadkie, szczęśliwe chwile. Gdy przedmiot naszego uczucia staje się ważniejszy aniżeli miłość, miłość cofa się i poczyna się konflikt zazdrości, lęku, żądzy posiadania itd. Wówczas miłość oddala się jeszcze bardziej, a im więcej się oddala, tym bardziej palące staje się zagadnienie stosunku, zatraca się jego sens i wartość.

Nie można sprowadzić miłości żadną dyscypliną, żadnymi określonymi środkami, ani intelektualną do niej tęsknotą. Jest to stan bycia, który przychodzi, gdy ustaje działanie osobistej jaźni. Ruchów naszej osobowości nie należy opanowywać ani tłumić, ani też obawiać się, czy starać ujmować w karby dyscypliny; trzeba je rozumieć, trzeba jasno zdawać sprawę z przejawów jej działania we wszystkich jej poziomach i warstwach…”

(fragment - Jiddu Krishnamurti – „Nowe podejście do życia”)