gawrosz 2008-12-13

Idę wolno przed siebie. Nie wiem, dokąd nie wiem, po co. Idę w sobie i Tobie znanym kierunku tą drogą i wiem, że muszę iść by nie zwariować. Nogi automatycznie prą do przodu.
Wzrok ledwo rejestruje kształty otaczających przedmiotów. Ot tak, na tyle tylko by nie uderzać w nie głową. Myśli wirują rozsadzając czaszkę.
Dlaczego, dlaczego, dlaczego?!!!

gawrosz 2008-12-13

Wiem, że sam nie znajdę odpowiedzi, nie znam też nikogo, kto by jej udzielił. Dlatego prę przed siebie. Chciałbym uciec od tego miejsca, od tego właśnie miejsca, od Ciebie, uciec od siebie, od całego świata. Cały budowany z wielkim mozołem dzień zawalił się w jednej chwili. Jedna sekunda wystarczyła, by runął jak zamek z piasku. Wiem, zrobiłem błąd? Jak to możliwe, że całe marzenia legły w gruzach? Czy zawsze muszę być wielkim przegranym?
Boże, dlaczego bawisz się ze mną? Pokazujesz piękną zabawkę, a gdy wyciągam po nią rękę mówisz że dasz, ale komuś innemu.

gawrosz 2008-12-13

Nawet nie zauważam, tego skrzyżowania. Nie słyszę pisku hamulców, nie widzę odwracających się za mną głów, zaciekawionych spojrzeń. Więc, jednak nadal prowadzę swój wewnętrzny monolog. Tak bardzo chciałem ją dostać, robiłem wszystko by na nią zasłużyć, a Ty zabierasz mi ją sprzed nosa w ostatniej chwili. To niesprawiedliwe! I nagle tknięty jakimś przeczuciem rozglądam się wokoło. Nie! To niemożliwe! Przecież znajduję się w miejscu, z którego wyruszałem niejednokrotnie w naszą wspólną drogę. Zamknąłem błędne koło. Ruszam, więc wolno przed siebie. Nie wiem dokąd, nie wiem po co. Idę w sobie i Tobie znanym kierunku, właśnie TĄ drogą i wiem że muszę iść by nie zwariować...

gawrosz 2008-12-13

A to, czy właśnie to był mój kolejny sen, czy jednak pojawiała się jawa?