Naparstnica purpurowa

To zastosowanie digitalisu zostało odkryte w 1775 roku przez angielskiego lekarza Williama Withering’a. Słyszał on o starej kobiecie, która praktykowała medycynę ludową wykorzystując zioła zbierane w okolicy, w której mieszkała. Pacjent dotknięty nadmiernym zatrzymaniem się płynów w organiźmie w związku z niewydolnością serca, któremu Withering nie dawał szans na przeżycie, został wyleczony przez wspomnianą zielarkę. Przeszukawszy torbę zielarki z większością bezużytecznych chwastów, Withering wyodrębnił naparstnicę purpurową jako główny element w leczeniu puchliny związanej z zastoinową niewydolnością serca. Dowiedział się również, że naparstnica purpurowa jest także śmiertelną trucizną, która potrafi zarówno zatrzymać pracę serca, jak też powodować jego bicie. Przez okres 10 lat Withering prowadził precyzyjne ekperymenty w celu ustalenia właściwych dawek nowego leku. Dokument opublikowany przez Withering’a w 1785 roku, w którym informuje on grono lekarzy o swoim odkryciu, jest klasyką literatury medycznej