Sączę wol­no kieliszek wina
i roz­cze­suję myśli jak włosy.
Uciekła zmar­no­wana chwila,
gdzieś za mną szep­czą ob­ce głosy.

Pod­po­wiadają co mnie czeka,
czu­le łas­koczą mo­je uszy,
a czas mi płynie jak ta rzeka,
zos­ta­wia śla­dy błota w duszy.

Tych kil­ka krop­li na kieliszka dnie
krwistą czer­wienią migoczących,
jak ja błądząca w lu­natycznym śnie
pośród duchów życia milczących.

Mi­ja za godziną godzina,
prze­cież ja nie lu­bię wina...