(17)
Przednie skrzydła (tegmen) są węższe od tylnych, przekształcone w sztywne, skórzaste lub pergaminowate pokrywy (skrzydła pokrywowe). Tylne są szersze, błoniaste, składają się wachlarzowato, w czasie spoczynku są ukryte pod skrzydłami pokrywowymi.
Skrzydła umożliwiają pasikonikowi loty do 100m.
Aparaty strydulacyjne pasikoników znajdują się na sztywnych, pergaminowatych skrzydłach pierwszej pary. Jest to cecha odróżniająca pasikonikowate od szarańczowatych (oprócz długości czułków, które u pasikoników są dłuższe), u których aparat strydulacyjny znajduje się na tylnych nogach. Aparat słuchowy pasikoników umieszczony jest w piszczelach odnóży przednich.
Aparat strydulacyjny, narząd strydulacyjny (łac. organum stridentium) – narząd głosowy, który służy pajęczakom, skorupiakom, wijom oraz owadom do wytwarzania dźwięków, najczęściej poprzez pocieranie o siebie dwóch powierzchni różnych części ciała z pewną częstotliwością.
Narządy strydulacyjne są różnie zbudowane oraz umiejscowione w różnych miejscach ciała:
chrząszcze (Coleoptera) pocierają o siebie lewe i prawe odnóża lub śródtułowie o przedplecze,
kózkowate (Cerambycidae) pocierają o siebie krawędzie środkowego i ostatniego segmentu tułowia,
prostoskrzydłe (Orthoptera) pocierają odnóże o pokrywę,
świerszcze (Gryllidae) pocierają o siebie lewą i prawą pokrywę,
niektóre poczwarki motyli (Lepidoptera) – sąsiednie segmenty odwłoka,
u szarańczowatych (Acrididae) narządy strydulacyjne umieszczone są na skrzydłach – jest to zgrubiała żyłka, nazywana struną oraz na wewnętrznej części tylnych nóg, których guzkowata powierzchnia nazywana jest smyczkiem. Dźwięk powstaje wtedy, gdy owad poruszając nogą pociera smyczkiem o strunę skrzydła.
samce pająków z rodzaju Steatoda pocierają przód odwłoka o tył głowotułowia[1]
Narządy te są zwykle silniej rozwinięte u samców lub występują tylko u nich. Wydawane przez nie dźwięki mają zwabić samice. Dźwięk jest charakterystyczny dla każdego gatunku.
dodane na fotoforum:
