(3)
Alonso Cano – hiszpański rzeźbiarz, malarz, architekt i rysownik okresu baroku, uznawany za jednego z najbardziej wszechstronnych artystów hiszpańskich XVII wieku.
Był uczniem malarza Francisca Pacheco i rzeźbiarza Juana Martíneza Montañésa. W 1614 wyjechał do Sewilli, gdzie w 1626 otrzymał tytuł mistrza. W 1637 przeniósł się do Madrytu, gdzie został nadwornym malarzem króla Filipa IV m.in. jako restaurator obrazów ze zbiorów królewskich. Oskarżony niesłusznie o zabójstwo żony, krótko przebywał w Walencji. W 1652 osiadł w Grenadzie, gdzie otrzymał niższe święcenia kapłańskie.
Malował prawie wyłącznie obrazy o tematyce religijnej. Jego twórczość cechuje upodobanie do pięknych form, zimna paleta barw oraz subtelność, czułość, niekiedy słodycz. Jego ulubionym tematem był akt męski (stąd liczne sceny Biczowania, Ukrzyżowania, Zdjęcia z krzyża itp.). W 1664 namalował cykl 7 monumentalnych obrazów do nisz chóru katedry w Grenadzie - Siedem radości z życia Marii. Pozostawał pod wpływem Paola Veronesego i Antoona van Dycka. Zaprojektował fasadę katedry w Grenadzie. Pochowany został w jej krypcie.
