Wierzba mandżurska

Wierzba mandżurska (Salix matsudana) – gatunek rośliny wieloletniej należący do rodziny wierzbowatych. Występuje w Azji. W Europie i w Polsce tylko jako roślina uprawiana.
Pokrój
Drzewo o wąskiej koronie i wysokości do 5m, w sprzyjających warunkach osiąga wysokość do 10 m.
Pień i pędy
Gałęzie wyprostowane i bardzo charakterystyczne spiralnie poskręcane. Pędy żółtawe lub oliwkowozielone, czerwonawe od strony nasłonecznionej. Kora grubszych gałęzi żółta.
Liście
Także poskręcane, lancetowate, długości do 20 cm, drobno piłkowane, z wierzchu ciemnozielone, od spodu szarozielone. Młode liście jedwabiście owłosione, starsze bez śladów owłosienia.
Kwiaty
Roślina dwupienna. Kwiaty zebrane w kotki. Kotki na bardzo krótkich szypułkach (15 mm) z trwałymi, jednobarwnymi, jasnozielonymi przysadkami. Słupki nagie z siedzącymi zalążniami, w kwiatach 2 miodniki. Roślina owadopylna i miododajna. Kwitnie równocześnie z rozwojem liści.
Rośliny ozdobne : sadzona głównie na gałęzie cięte, które nadają się na bukiety i dekoracje. Sadzona również w parkach, zadrzewieniach osiedlowych i ogródkach przydomowych. Uprawia się głównie okazy żeńskie, które mają długie i zwisające gałęzie, tzw. formy „płaczące”, ale znane są również formy o wyprostowanych pędach
Historia uprawy : w Europie uprawiana od XVII wieku. Obecnie dość szeroko rozpowszechniona.
Sposób uprawy : sadzona z sadzonek pędowych sporządzanych z gałązek. Przyjmuje się dobrze. Oprócz podlewania (w razie długotrwałych upałów) nie wymaga specjalnych zabiegów pięlęgnacyjnych. Nie ma specjalnych wymagań co do gleby. Lubi wilgotne gleby i słoneczne stanowiska. Może być uprawiana również w donicach i innych pojemnikach. Nie jest w pełni wytrzymała na silne mrozy. Doskonale znosi przycinanie. Rośnie szybko.