Koniki Polskie

Potomkowie Tarpanów.

Koniki polskie - są potomkami żyjących przed wiekami w Europie dzikich koni – tarpanów.

Ostatnie dziko żyjące konie wyłapano w puszczy Białowieskiej około 1780 roku. Przez niemal sto lat w chłopskich gospodarstwach tarpany krzyżowały się z końmi domowymi. Dopiero na początku XX wieku dwaj młodzi hipolodzy Jan Grabowski i Stanisław Schuch zauważyli, że w okolicy Biłgoraja można spotkać koniki podobne do znanych z opisu tarpanów.
W latach dwudziestych w niepodległej Polsce, zaczęto zakładać pierwsze ośrodki hodowlane konika polskiego. W 1936 roku powstał rezerwat koników polskich w Białowieży. Inicjatorem utworzenia rezerwatu był profesor Tadeusz Vetulani, który też wprowadził do literatury nazwę konik polski i rozpropagował rasę.

Po swoich dzikich przodkach koniki odziedziczyły żywotność, wytrzymałość, umiejętność przystosowania się do naturalnych warunków środowiskowych. Od 1962 roku dla koników polskich prowadzone są księgi stadne, a od 1985 roku są to księgi zamknięte. Oznacza to, że wszelkie kojarzenia muszą się odbywać w obrębie koników wpisanych do ksiąg stadnych.

Obecnie koniki są utrzymywane zarówno w chowie stajennym jak i w hodowli rezerwatowej, gdzie przebywają w warunkach naturalnych. Dzięki temu koniki utrwalają odziedziczoną po tarpanach umiejętność przetrwania w naturalnym środowisku, a koniki hodowane w stajniach kształtują przejętą po udomowionych przodkach umiejętność współpracy z człowiekiem. Wykorzystuje się koniki w rekreacji zarówno pod siodło jak i w zaprzęgu. Ze względu na łagodny charakter i przyjazny stosunek do ludzi są używane w hipoterapii. Coraz częściej używa się je do kształtowania krajobrazu jako żywe kosiarki do trawy. Ostatnio też kupowane są dla dzieci jako zwierzęta domowe do kochania, zabawy i przytulania.

dodane na fotoforum: