JESZCZE POCZEKAMY-MOŻE ZDĄŻĄ-PORA W DROGĘ RUSZAĆ...

Powietrzem natchnione kości
Ruszają piórami w pogórzu,
Jak lekko na wysokości
W niebieskim ślizgać się kurzu.
Świrem jak igłą zakłutą
Wdziobać się w obłok puszyście,
O, cienka wysoka nuto
Chwiejąca się w ametyście!
Kropeczko w niebie cieknąca
Śmigłym, powiewnym zygzakiem!
Aż oczy bolą od słońca,
Jakże to można być ptakiem!
Jak żywić się, najeść w chmurach
I popić wiatru posoką,
Jak można na małych piórach
Latać, latać tak bardzo wysoko.
Kazimierz Wierzyński

https://www.youtube.com/watch?v=oHaNcmhevYs