Na dobranoc -Bajka Andersena p.t. Imbryk :-)

Pewnego razu był sobie imbryk do herbaty, cały z porcelany, miał smukłą szyję i długie ucho. Niestety pokrywka była stłuczona, ale sklejona. Cały serwis do herbaty rozmawiał jednak o brakach imbryka ,czyli o pękniętej sklejonej pokrywce. To mu nie przeszkadzało, wszak każdy ma wady, a on wiedział, że i tak w jego wnętrzu listeczki herbaty rozpuszczają się w wodzie i wydobywa się z nich śliczny aromat. Wszystko to jednak było wtedy, gdy imbryk był beztroski, młody, ale pewnego razu ręka ludzka okazała się niezręczna i imbryk spadł na podłogę i potłukł się- piękna szyjka się stłukła, ucho też, a także pokrywa. Wszyscy się z niego śmieli, to było dla niego strasznym ciosem. To wspomnienie wciąż w nim tkwi, bo nie potrafi o nim zapomnieć. Został nazwany inwalidą, a na drugi dzień podarowano go żebrzącej kobiecie. Teraz został napełniony ziemią, a do ziemi wsadzono cebulkę kwiatu. Jakże mu było ciężko tą ziemią, ale cebulka rosła, więc uznał to za dar. To dało mu siłę . Wkrótce z cebulki wyrósł kwiat, a imbryk zapomniał o sobie, myślał tylko o cudnym kwiatku, który rósł w nim. Wkrótce kwiat potrzebował innej, większej doniczki, więc rozbito imbryk na dwoje - cierpiał ogromnie, wyrzucono go jako skorupę na podwórze. Wszystko można komuś zabrać, ale wspomnienia nie, to w nim tkwiło i tkwi wciąż.