(1)
Kościół Sakramentek pod wezwaniem św. Kazimierza – kościół na Nowym Mieście w Warszawie przy Rynku Nowego Miasta 2.
Kościół pod wezwaniem św. Kazimierza w Warszawie początkowo stanowił rezydencję Kotowskich, rodziny stolnika wyszogrodzkiego Adama Kotowskiego. Rezydencja została w 1688 r zakupiona przez królową Marię Kazimierę Sobieską, która przeznaczyła ją na kościół, który miał służyć sprowadzonemu przez nią do Polski zakonowi sakramentek. W latach 1688–1692 rezydencja była przekształcana w zespół kościelno-klasztorny. Projekt budowli został zlecony wybitnemu holenderskiemu architektowi Tylmanowi van Gameren. Dodatkowo budowlą opiekował się nadworny architekt Jana III Sobieskiego Augustyn Locci. W 1692 r. kościół przykryto kopułą i oddano do użytku w stanie surowym. Wg zmodyfikowanych projektów Tylmana van Gameren stworzono ołtarz który konsekrowano w 1715. W kolejnych latach XVIII w dokonywano następujących przeróbek:
* 1718–1721 – Wykonanie iluzjonistycznych ołtarzy bocznych św. Kazimierza i Matki Boskiej.
* 1718 – Zakupienie późnobarokowej ambony.
* 1745–1748 – Kościół wzbogaca się o nowe organy.
* Wzbogacenie świątyni o dwa cenne nagrobki Marii Karoliny z Sobieskich oraz Marii Józefy Sobieskiej.
* 1752 – Wymiana dzwonów na nowe.
* 1769 – Wymiana tabernakulum.
* 1775–1780 – Uzupełnienie tabernakulum tronem eucharystycznym.
W 1740 wybudowano utrzymany w barokowym stylu budynek klasztorny ufundowany przez rodzinę Radziwiłłów prawdopodobnie ze względu na wstąpienie do tego zakonu Anny Katarzyny Radziwiłł. Autorem projektu był włoski architekt Antonio Solar.
W 1794 nastąpił upadek potęgi Kościoła. Klasztor stracił większość dóbr, m.in. 73 srebrne elementy dekoracyjne w tym naczynia liturgiczne oraz 4 figury aniołów z ołtarza głównego. Zarekwirowano również blachę pokrywającą dach kościoła co ze względu na warunki atmosferyczne groziło mu ruiną. Jednak dzięki zapobiegliwości przeoryszy klasztoru dach pokryto innym rodzajem blachy a całość została odnowiona i ozdobiona od nowa pod okiem Bonawentury Solariego.
Kościół został mocno uszkodzony w wyniku pożaru spowodowanego uderzeniem pioruna w 1855. Od 1873 roku prowadzono prace remontowe. W latach 1882–1884 otynkowano kościół na zewnątrz, a także wyremontowano kopułę. Prace prowadzono pod kierunkiem Władysława Kosmowskiego. Do roku 1939 klasztor utrzymywał swoją świetność. Bombardowania ominęły klasztor, a w sierpniu 1944 r. otwarto w nim szpital. Od tego momentu kościół znajdował się pod ostrzałem. Został zniszczony we wrześniu 1944 r., a straty oszacowano na 80%. Prace remontowe trwały w latach 1948–1952.https://pl.wikipedia.org/wiki/Ko%C5%9Bci%C3%B3%C5%82_%C5%9Bw._Kazimierza_w_Warszawie
dodane na fotoforum:
