Legenda o Zamkowej Górze

Dawno temu, na Zamkowej Górze mieszkał rycerz, który zatrudniał służącą imieniem Zuzanna. Wykonywała ona wszelkie prace związane z utrzymaniem zamku. Najcięższą czynnością było noszenie wody z jeziora Junno na szczyt wzgórza. Zuzanna znużona tą wyczerpującą czynnością wyrzekła życzenie, by zamek, w którym była zmuszona pracować, zniknął. Zostało ono spełnione – zamek zapadł się pod ziemię. Na jego miejscu pozostała głęboka dziura, która istniała tam jeszcze przez setki lat. Otworu w ziemi nie można było zasypać, bo, jak opowiadali ludzie, nawet kamień wrzucony do środka bywał wyrzucany z powrotem na powierzchnię. Pod górą ma rzekomo leżeć wojsko, ale nikt nie wie czyje i kiedy owi wojownicy przebudzą się ze swego snu. W noc „sobótek” z okolic Zamkowej Góry z lasu, wychodzi panna w bieli, by obejrzeć najbliższą okolice. Dzisiaj został jedynie otwór metrowej głębokości, kamienie po fundamentach i ścieżka, która wygląda jak tajemnicza alejka. Teraz już porośnięta drzewami, ale jakby stworzona celowo.

A może to tylko wyobraźnia…