Potęga burzy
Niebo pokłoniło się ziemi czarnymi, pachnącymi deszczem chmurami,
Mrok nocy rozświetla tchnieniem burzy ziejącej piorunami,
Wody kropliste strugi w spragnioną niwę zachłannie wnikają,
Czy starczy jej dla żyjących? – Długo już ich serca orzeźwienia czekają!
Znów krzyk samotnej ale jakże potężnej błyskawicy,
A z nim starach i lament w ludzkich dusz winnicy,
Ostrzeżenie to jedynie dla sumień niecnych ludzi,
Dla innych to zwiastun, ze rankiem ich świeża myśl zbudzi!
dodane na fotoforum:
malgos29 2008-07-09
Dziękuję Mario !! ..po burzy wszyatko budzi się do życia .. śliczny wiersz ...;)
dorotka87 2008-07-28
Świetne niebo :) Takie... ciężkie!