Wędrówki z książką - ujęcie kolejne. ;-)

Przedziwna sprawa. Po trzydziestu latach wróciłam na moją ukochaną kiedyś górę: Błatnią. Czasem opiekowałam się tamtejszą chatką studencką na prośbę mojego brata.
Zanim znalazłam swoją Chatkę, wchodziłam na Błatnią - lekko licząc - z sześćdziesiąt razy. A pewnie więcej. Połowę tego - z koleżanką tą samą co dziś: odnowiłyśmy znajomość po wielu latach.
Ot, przyszła na moje spotkanie autorskie i lekko wskoczyłyśmy w tryby dawnej zażyłości. ;-)
Pogoda piękna, czas się znalazł, więc postanowiłyśmy wybrać się na "nasz" Błotny Groń. Hm, nie mogłyśmy uwierzyć własnym oczom i...stopom. Szlak pieszy (z Szyndzielni na Błatnią przez Trzy Kopce i Stołów) jest właściwie zamieniony w szlak dla zmotoryzowanych.
Na sporym odcinku (na zdjęciu akurat nie) droga wysypana jest kamieniami ułatwiającymi przejazd, gdzieniegdzie szło się więc fatalnie.
Nic dziwnego, że spotkałyśmy więcej przejeżdżających samochodów i motocykli, niż przechodzących ludzi.
W schronisku pustki, może akurat tak trafiłyśmy.
Dziwne.
Ale łazęga wspaniała i widoki niezmiennie piękne. :-)