Ruiny zamku w Bydlinie

Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1120 r. W 1388 na wzgórzu za wsią został wzniesiony obronny zamek przez rycerza Niemierzę herbu Strzała, ówczesnego dziedzica wsi i okolicznych terenów. W 1404 w dokumentach Bydlin wymieniany był jako miasto aż do 1530 kiedy to w nieznanych okolicznościach utracił prawa miejskie. Na początku XVI w zamek przebudowano na kościół katolicki. W okresie reformacji ok. 1570 Jan Firlej (ówczesny właściciel Bydlina) zamienił go na krótki okres na zbór ariański. W 1594 jego syn Mikołaj przywrócił obiekt Kościołowi katolickiemu pw. Świętego Krzyża, którą to nazwą jest dzisiaj nazywane całe wzgórze. W 1655 kościół zburzyli Szwedzi idący na Częstochowę. Odbudowali go Męcińscy 80 lat później. Pod koniec XVIII w został stopniowo opuszczony i uległ ruinie. Do dzisiaj zachowały się jedynie resztki murów i fosy. Ruiny mają kształt prostokąta o długości 24 m i szerokości 11 m. Przeciętna wysokość murów wynosi ok. 7 m. Mury o grubości ok. 2 m zbudowane są z kamieni i podparte w narożnikach mocnymi ukośnymi skarpami. Widnieją w nich ślady zabudowanych okienek strzelniczych. Pod koniec XIX w na stokach góry zamkowej istniała kopalnia galeny.

anita591 2008-03-30

. "Posiadać największy skarb świata, to posiadać prawdziwego przyjaciela." 2. "Są ludzie, dla których warto żyć - to przyjaciele." 3. "Człowiek jest szczęśliwy, gdy ma prawdziwego i wiernego przyjaciela, który jest zawsze z nim."

hala49 2008-03-30

Słonko jest już coraz wyżej
i uśmiecha do nas się wesoło.
Chmurki białe są na niebie,
to wiosna, wiosna wokoło.

Pozdrawiam serdecznie:)

wienia 2008-03-30

Witaj Marku...spacerek zaowocował pieknymi fotkami...piekne widoczki z opisami historycznymi...pozdrawiam serdecznie...
Bełza Władysław, Legenda o garści ziemi polskiej

Ojców naszych ziemio święta,
Ziemio wielkich cnót i czynów,
Tyś na wskroś jest przesiąknięta,
Krwią ofiarną twoich synów.
nie darmo w twoje rano,
O! puścizno przodków droga!
Ziemią świętą ciebie zwano,
Boś najbliżej stała Boga.
Byłaś ziemią poświęcenia,
Przytuliskiem licznych gości;
Dziwny ciebie opromienia,
Czar męczeństwa i świętości.
Niegdyś ze stron tych pątnicy,
Z wiarą w sercu niewymowną,
Do Piotrowej szli stolicy,
Po relikwii kość cudowna.
I gdy o ten dar nieśmiało,
Dla Ojczyzny swej prosili,
Papież schylił głowę białą,
I tak odrzekł im po chwili:
"O! Polacy! o pielgrzymi!
Na cóż wam relikwia nowa?
Wasza ziemia krwią się dymi
I dość świętych kości chowa.
Wszakże jeszcze do tej pory,
W bitwach z Turki i z Tatary,
Męczenników waszych wzory,
Są świadectwem waszej wiary."
I wziął w rękę swą sędziwą,
Polskiej ziemi grudkę małą,
I na dłoń mu się, o! dziwo!
Kilka kropli krwi polało
"Weźcie, rzecze, proch ten z sobą,
i cud Boży głoście wszędzie!
Niech ta ziemia wam ozdobą,
I relikwią świątyń będzie!
Niechaj proch ten z waszych progów,
Wciąż wam świadczy przed oczyma:
Jak nad Boga - niema Bogów,
Nad tę ziemię świętszej niéma!"