(2)
Edward Słoński - ”Ta, co nie zginęła”
Rozdzielił nas mój bracie,
zły los i trzyma straż-
w dwóch wrogich sobie szańcach
patrzymy śmierci w twarz.
W okopach, pełnych jęku,
wsłuchani w armat huk,
stoimy na wprost siebie-
ja-wróg Twój, Ty-mój wróg!
Las płacze, ziemia płacze,
świat cały w ogniu drży.
W dwóch wrogich sobie szańcach
stoimy ja i ty.
Zaledwie wczesnym rankiem
armaty zaczną grać,
ty świstem kul morderczym
o sobie dajesz znać.
Na nasze niskie szańce
szrapnelów rzucasz grad
i wołasz mnie i mówisz:
-To ja, twój brat...twój brat!
Las płacze, ziemia płacze,
w pożarach stoi świat,
a ty wciąż mówisz do mnie:
-To ja, twój brat...twój brat!
O, nie myśl o mnie, bracie,
w śmiertelny idąc bój,
i w ogniu moich strzałów
jak rycerz mężnie stój.
A gdy mnie z dala ujrzysz,
od razu bierz na cel
i do polskiego serca
moskiewską kulą strzel.
Bo wciąż na jawie widzę
i co noc mi się śni,
że ta co nie zginęła,
wyrośnie z naszej krwi.
Jerzy Słonimski - "Niepodległość"
Ah, jakże mi nie mówić o tych dniach radości
O tej chmurnej jesieni, gdy w szumiącym wietrze
Szedł nad miastem rodzinnym pierwszy powiew wolności.
Kiedyśmy pełną piersią pili to powietrze
Nocą, w ciemnych alejach stłoczeni szpalerem
Czekając, aż zapłonie świt nad Belwederem.
Jakże ciebie ugościć radosna swobodo?
I czym uczcić najpiękniej? Chyba tym uśmiechem i młodzieńczej poezji burzliwą urodą
Co szła śpiewem przez miasto i wracała echem.
https://www.youtube.com/watch?v=XSFMtszRkvI
