Dziś, takie oto moje, rocznicowe wspomnienie.

Na sześciu kolejnych stronach.

Fotografia pochodzi ze strony zakupionego przeze mnie przed dziesiątką laty Dziennika Łódzkiego.

Historia Radogoszczy zakończyła się 78 lat temu, tragiczną nocą z 17 na 18 stycznia 1945 r., kiedy dosłownie na kilkadziesiąt godzin przed wejściem Rosjan do miasta, załoga więzienia podpaliła główny budynek więzienia wraz ze wszystkim znajdującymi się tam osobami.
Niemcy chcieli zatrzeć po tym miejscu wszelkie ślady.

Najpierw wymordowano więźniów funkcyjnych, potem zaczęto rozstrzeliwać osadzonych w sali nr 1 budynku głównego.

Kiedy oprawcy napotkali na opór więźniów, przetrzymywanych w innych salach, wszystkie je podpalili.

Tych, którzy chcieli się ratować ucieczką – rozstrzeliwano.

Masakra trwała do wczesnych godzin porannych 18 stycznia.
Wielu więźniów zginęło skacząc z płonących pięter.

Całą akcją kierował komendant obozu przejściowego Radogoszcz - Walter Pelzhausen.

Ocalało z tej masakry ponoć około 30 z nich.

Tu podaje się jednak różne dane, najczęściej , że to 6-10 osób.

Większość z nich dlatego, że poukrywała się w beczkach z deszczówką.

28 lutego 1945 roku odbył się w Łodzi zbiorowy pogrzeb ofiar tej tragedii.

Rosjanie (relacja od mojego nauczyciela-świadka tej historii, nieżyjącego już pana S.) dowiedziawszy się o tej radogoskiej zbrodni, w pobliskim Aleksandrowie Łódzkim spętali 12 niemieckich jeńców i gąsienicami czołgu przejechali po ich nogach.

Zbrodnia za zbrodnię?

Nie.

To przecież tylko takie biblijne "oko, za oko"

Legenda:

Więźniami tego obozu także byli:
* Henryk Debich – dyrygent; od 1952 r. szef, dyrygent i kierownik artystyczny Orkiestry Rozrywkowej Polskiego Radia i Telewizji w Łodzi; w maju 1940 wywieziony stąd do KL Dachau;

*Władysław Dzierżyński – rodzony brat Feliksa Dzierżyńskiego; więziony tu na przełomie 1941/1942 r.; profesor medycyny, neurolog, autor pierwszego polskiego podręcznika akademickiego do neurologii; zginął potem w największej egzekucji na obszarze „Kraju Warty” w Zgierzu (100 osób, 20 marca 1942 r.),

*Włodzimierz Skoczylas – łódzki aktor teatralny i filmowy; (postać Sanderusa z Krzyżaków).

*Zenon Zdrajkowski, znany onegdaj łódzki wozak, znany mi też osobiście, potężnej postury i niezwyklej siły, trudniący się do lat 70-tych rozwożeniem lodu w bryłach i taflach (magazynowanym od zimy w lesie zgierskim pod zwałami trocin)wozem zaprzężonym w dwa potężne perszerony (obserwowałem taki załadunek osobiście, jeszcze jako dzieciak), do sklepów rybnych w całej Łodzi.


Jednym z wachmanów biorących udział w masakrze był zamieszkały w pobliżu więzienia Waldemar Norkwest (to łodzianin, ale niemieckiego pochodzenia).

Po jej zakończeniu udał się do domu i tu popełnił wraz z żoną samobójstwo, pozostawiając list o treści:

„Dla Niemiec, które bezbronnych ludzi mordują, nie walczę dłużej. Walczyłem uczciwie, a również krwawiłem dla zwycięstwa Niemiec.
Ale te Niemcy, które dzisiaj w więzieniu widziałem, nie mogą i nie powinny zwyciężyć.
W. Norkwest, starszy wachmistrz policji”.


Jeszcze jedna kartka z kalendarza:
Już minęło 19 lat.

https://youtu.be/uLaQrD68-U0


Przypominam, że w swoich felietooonach poruszam także trudne tematy, ale opisuję na swój sposób za to tylko te zdarzenia i fakty, które można znaleźć w oficjalnej przestrzeni medialnej, te-które układają mi się w pewien trend, który nazywam po swojemu i dlatego w takiej to formie dzielę się opisem z Wami.

Copyright 3642 @ maska33


Ten dopisek wykonuję wyjątkowo o godzinie 19.30. 18.01.2023 roku.
Wyjątkowo..

Zajrzałem przed chwilą po raz kolejny na stronę internetową mojej w młodości ulubionej łódzkiej gazety codziennej, o tytule "Dziennik Łódzki".

Może mam jakieś "bielmo na oku", ale nie znalazłem nawet jednej okolicznościowej dwuwierszowej notki na poruszony tu w moim felietooonie rocznicowy temat.

Tak wygląda nowa polityka informacyjna, prowadzona przez kontrolowany przez PKN Orlen, a zakupiony przez Daniela Obajtka tzw koncern prasowy " Polska Press Grupa".

Tak to jest, jak regionalny rynek przejęli politycy i redaktorzy PiS mający swoją siedzibę w Warszawie (na przykład Dorota Kania, od 2021 roku redaktor naczelna Polska Press), ale niewiele mający pojęcia co ważne dla mieszkańców na przykład takiej, prowincjonalnej Łodzi.

Brak mi słów, i to na tyle mało wulgarnych, by dosadniej opisać to zjawisko.

Kiedyś ta gazeta była źródłem weryfikowanej przez historyków wiedzy-czego dowodem jest prezentowana przeze mnie fotografia pochodzącej z tego dziennika fotografii wydania z 1979 roku.