Zaduszki

Ciszą cmentarną ukołysani z dala od życia i znoju,
dobiwszy wreszcie cichej przystani,
odpoczywają w pokoju.
Nad nimi drzewa szumią cichutko, sypiąc pożółkłe liście,
wielu z nich może żyło zbyt krótko,
krócej niż zwykle trwa życie.
Na grobach wieńce, na grobach kwiaty,
wśród nich płomyki lśniące, - dowód pamięci tym,
co w zaświaty odeszli w wiecznej rozłące.
Dzisiaj ożywa ból przypomnienia
widny w zadumie na twarzach,
w myślach się jawi postać z imienia,
wstaje z przeszłości cmentarza.
Ileż to mogił po świecie całym w jesiennych mgłach spowitych,
ileż tam ludzi legło wspaniałych, co wspięli się na szczyty
życiowej sławy i powodzenia.
Jedna ich dola na końcu.
Wszystkich jednako przykrywa ziemia,
każdemu świeca płonąca świeci na grobie przez tę godzinę,
by znów na długo zagasnąć.
A na cmentarze na powrót spłynie cisza i spokój, i ciemność.

/Elżbieta Daniszewska/

dodane na fotoforum:

• Cmentarz
• Cmentarze
• Cmentarze nagrobki
• Cmentarz w Polsce
• groby cmentarze
• Znicze
• Mogiły