Gwarcia

Nawet na sprawdzianie szóstoklasisty było opowiadanie z koniem:))))))

Czułem się bardzo szczęśliwy i jeśli stwierdzam, że mi czegoś brakowało, nie
znaczy to, bym się uskarżał. Obchodzono się ze mną dobrze, mieszkałem w przewiewnej,
widnej stajni i dostawałem smaczną paszę. Czego można więcej pragnąć?
Czego? Swobody.
Przez cztery lata mego życia cieszyłem się pełną swobodą, a potem przez kolejne
tygodnie, miesiące i lata stałem w stajni, nie licząc wyjazdów, kiedy to musiałem
zachowywać się spokojnie i taktownie, jak stary koń, który ma za sobą już ze dwadzieścia
lat.
Rzemienie tu, rzemienie tam, wędzidło w pysku, okulary na oczach! Nie skarżę
się, bo wiem, że tak być musiało. Chcę tylko powiedzieć, że młody koń, pełen sił
i fantazji, który przywykł ganiać po szerokim pastwisku, z odrzuconym łbem i rozwianą
grzywą i ogonem, cwałować z rżeniem ku towarzyszom, że taki koń z trudem
znosi zupełny brak swobody. Czasem, gdy miałem mniej ruchu niż zwykle, czułem
w sobie tyle siły i werwy, że gdy do mnie John przyjeżdżał, nie mogłem się po prostu
opanować. Nie było rady, musiałem sobie poskakać, pobrykać, potańczyć i nieraz,
szczególnie z początku, dobrze wstrząsnąć mojego jeźdźca. John jednak zawsze
okazywał mi dobroć i cierpliwość.
– Powoli, chłopcze, powoli, pobujamy sobie i zaraz przestaną cię nóżki swędzić.
Za wsią wypuszczał mnie równym kłusem i po kilku wiorstach zawracał ku stajni,
świeżego, ale „bez podrygów”, jak mawiał żartobliwie.
Młode, pełne fantazji konie, które mają za mało ruchu, często uznaje się za narowiste
i karze się je. W rzeczywistości to jednak tylko chęć zabawy. John nigdy mnie
nie karcił – wiedział, że zwyczajnie roznosi mnie energia. Umiał do mnie przemówić
odpowiednim tonem czy lekkim dotknięciem cugli. Gdy jego głos brzmiał poważnie
i zdecydowanie, zawsze potrafiłem to wyczuć, głównie dlatego, że byłem do niego
tak bardzo przywiązany.