LATOWICZ

Neogotycki kościół pw. św. Walentego i Św. Trójcy według projektu architekta Józefa Piusa Dziekońskiego; wybudowany w latach 1899-1911, otoczony murem z początków XX wieku.

Zabytkowe kapliczki, figury, krzyże przydrożne datowane od XIX wieku do lat 40 XX wieku.


Latowicz – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie mińskim, w gminie Latowicz.

W latach 1423-1869 Latowicz posiadał prawa miejskie. Do 1954 roku równoczesna siedziba 2 wiejskich gmin – gminy Latowicz i gminy Wielgolas. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa siedleckiego. Latowicz jest położony nad rzeką Świder.

Latowicz otrzymał przywilej lokacyjny już w 1420 roku, ale osada jak na ówczesne czasy już wówczas posiadała charakter typowy dla miasta. W 1423 roku (17 lipca) książę mazowiecki Janusz I nadał osadzie prawa miejskie (na prawie chełmińskim). Rozwój miasta był możliwy dzięki nadanym przywilejom. Latowiccy mieszczanie byli zwolnieni z cła w obrębie państwa polskiego. Książę Janusz polecił założyć postrzygalnię i wagę miejską z której dochód był przekazywany na użytek miasta. Latowicz posiadał sąd miejski. Dzięki prawom miejskim młode miasto stało się siedzibą ekonomii królewskiej. Ponadto stało się w tamtym czasie najprężniejszą osadą targową w prawobrzeżnej części Ziemi Czerskiej.

Następca księcia Janusza Bolesław IV potwierdził w roku 1434 przywilej lokacyjny i przywilejów miasta. Z rozlicznych praw warto wymienić prawo wyszynku (1508), pobierania bykowego (1509), prowadzenia łaźni (1509), wyrębu lasu (1532), poboru mostowego (1540). U schyłku XVI wieku Zygmunt III Waza zabronił osiedlania się w Latowiczu Żydów. Wcześniej nadane przywileje (których było 18) były wielokrotnie potwierdzane: 1579, 1633, 1649, 1723 i 1774 r.

Potop szwedzki poważnie osłabił znaczenie Latowicza, miasto się wyludniło tak, iż od koniec XVIII wieku mieszkało tu w 18 domach ok. 100 osób. Do upadku doprowadziły również pożary i prywata rządzących Latowiczem starostów.

W XVIII w. miasto należąc do Czartoryskich powoli rozwijało się, a liczba mieszkańców przekraczała tysiąc. XIX wiek przyniósł upadek miejskości, co raz liczniej osiedlali się tu Żydzi, zaprzestano organizowania jarmarków, prawo do warzenia piwa przejęli starosta i proboszcz, zamek popadł w ruinę, a z braku ratusza obrady rady miasta miały miejsce w karczmie. W 1805 roku zakazano wyrębu lasu należącego do starostwa, a pozostały został zupełnie wykarczowany.

W latach 1831-32 stacjonował w miasteczku 23 Oddział Artylerii i Oddział Gwardii Narodowej tzw. ruchomej (20 Pułk Piechoty).

Wskutek upadku ekonomicznego, marazmu gospodarczego i działania burmistrzów na szkodę miasta miasta 1 czerwca 1869 r. na mocy ukazu cara Aleksandra II Latowicz utracił prawa miejskie.
wg:
https://pl.wikipedia.org/wiki/Latowicz

Zwracam się do Szanownych Państwa o wsparcie finansowe isnienia i rozwoju Wikipedii