OTWOCK WIELKI

fronton pałacu

Pałac w Otwocku Wielkim jest jedną z niewielu tak dobrze zachowanych na Mazowszu póżnobarokowych siedzib magnackich. Był dawną letnią siedzibą znamienitego warszawskiego rodu Bielińskich. Korpus główny powstał w latach 80. XVII wieku, a skrzydła dodano po jego rozbudowie w latach 40. XVIII wieku. Bryłę pałacu oraz bogatą dekorację rzeźbiarską przypisuje się wybitnemu architektowi Tylmanowi z Gameren. W 2 poł. XIX wieku pałac popadł w ruinę. Został ponownie przywrócony dawnej świetności po 2 wojnie światowej.
• 1682 – budowa pałacu Fundatorem pałacu w Otwocku Wielkim był Kazimierz Ludwik Bieliński – jedyny syn wojewody malborskiego Franciszka Jana.

Budowę pałacu rozpoczęto po roku 1682, a ukończono około roku 1689. W tym samym czasie Kazimierz Ludwik Bieliński zawarł związek małżeński z Ludwiką Marią Morsztynówną, córką podskarbiego i znanego poety Jana Andrzeja Morsztyna.

Nazwisko architekta pałacu do dzisiaj pozostaje sporne. Układ późnobarokowej bryły pałacu jak i niektóre elementy rzeźbiarskie przypominają twórczość Tylmana van Gameren, wybitnego architekta z okresu Jana III Sobieskiego.

Jako autorów projektu pałacu wymienia się również architektów warszawskich Carlo Ceroniego i Józefa Fontanę.

Z XVII wieku pochodzi dwupiętrowy korpus główny pałacu z bocznymi alkierzami oraz wystrój rzeźbiarski elewacji, wykonany w różowym stiuku. Najważniejszym elementem fasady frontowej jest tympanon wypełniony sceną bachanalii z tańczącymi nimfami, satyrami i centralną postacią, którą jest bożek Pan.

Fundator pałacu Kazimierz Ludwik Bieliński popierał króla Augusta II, który w roku 1702 nadał mu najpierw marszałkostwo nadworne, a następnie koronne. W tym samym roku król gościł u marszałka w Otwocku Wielkim. W roku 1703 w czasie wojny północnej August II ponownie przybył do pałacu i daremnie czekał na rezultat poselstwa wyprawionego do zwycięskiego króla szwedzkiego Karola XII. Dwa lata później ( 1705 r.) w pałacu otwockim doszło do spotkania króla Augusta II z carem Piotrem Wielkim, dzieki któremu Sas utrzymał się na tronie polskim. Miejsce to August Mocny wybrał nieprzypadkowo. Położony na uboczu, w malowniczej scenerii pałac umożliwiał prowadzenie poufnych rozmów. To tu August II zaproponował carowi rozbiory Rzeczypospolitej licząc na doraźne korzyści. Król miał również osobiste powody, aby być częstym gościem w dobrach otwockich, bowiem córka właściciela Marianna Bielińska była faworytą Augusta Mocnego. Król bawił więc tu często na specjalnie dla niego urządzanych ucztach i polowaniach.
Po śmierci Kazimierza Ludwika Bielińskiego w 1713 roku pałac stał się własnością jego trzydziestoletniego syna Franciszka – późniejszego marszałka wielkiego koronnego. Z jego inicjatywy oczyszczono i wybrukowano Warszawę. Na pamiątkę jego zasług jedna z głównych arterii miasta nosi nazwę Marszałkowska.

https://otwock.mnw.art.pl/index.php/historia_palacu/