"Ktokolwiek powiedział, że słońce przynosi szczęście ten

nigdy nie tańczył w deszczu."

https://www.youtube.com/watch?v=GInDldf9OhM

"...Spojrzałem w górę i zobaczyłem mężczyznę, który pomagał wejść na scenę czwartej tancerce, młodszej, szczuplejszej kobiecie z falującymi ciemnorudymi włosami. Z początku wydawało się, że z ociąganiem zabiera się do tańca, jakby potrzebowała zachęty od swoich kolegów. Przyglądałem się, jak odchyla się do tyłu, zawisając całym ciężarem na ramionach i rękach, które ciągnęły i popychały ją na scenę, a jej mina mówiła, że jest zadowolona z tych zabiegów i że na nie czekała.
W końcu uległa i wdzięcznym krokiem, z rękami na biodrach, podeszła na środek sceny. Na uniesione ramiona zarzucony miała czarny jedwabny szal z długimi frędzlami, krwistoczerwona sukienka falowała na boki przy każdym kroku. Próbowałem dojrzeć jej twarz, ale opuściła głowę i jej oczy zasłoniły pasma rudych włosów.
Zaczęła tańczyć, unosząc obie ręce zgięte w przegubach, a jej zakrzywione palce przypominały języki ognia. Odezwała się gitara i stary mężczyzna zaczął śpiewać wysokim, dziwnie kobiecym głosem. Coś jednak było nie tak. Tańczyła rytmicznie, jej ciało poruszało się w takt muzyki, ale brakowało jej pewności, jakby nie mogła znaleźć właściwego kroku, jakby czuła się tu obco. Inni tancerze za jej plecami zauważyli to i zaczęli pokrzykiwać, starając się ją zachęcić. Zaczęła mocniej uderzać w podłogę, a na jej czole zalśniły krople potu. Ręcę krążyły nad głową jak burzowe chmury, włosy uwolniły się z węzła na karku i rozsypały się na wszystkie strony, biodra poruszały się kusząco.
Nagle kobieta poślizgnęła się, nie była w stanie wyhamować na prowizorycznej scenie i omal nie runęła na twarz, zdołała jednak w ostatniej chwili uchronić się przed upadkiem. Gdy uzyskała równowagę, uniosła ręce wyzywającym, teatralnym gestem, jakby chciała dać wyraz swojemu obrzydzeniu. Gitarzyści pochylili się gorliwie, żeby zakończyć utwór, i koncert się urwał... "