Łabędzie nieme należą do najcięższych ptaków gniazdujących w Polsce. Waga dorosłych samic wynosi zwykle 7-9 kg, a samców 8-13 kg. W literaturze można znaleźć informację, że dorosłe dzikie łabędzie ważą do 24 kg. Dane te są mocno przesadzone, gdyż tak ciężki ptak nie mógłby się unieść w powietrze. Taką wagę mogą osiągnąć tylko oswojone, intensywnie dokarmiane osobniki.

Dopiero czteroletnie łabędzie są dojrzałe płciowo. Panuje powszechne mniemanie, że ptaki te łączą się w pary na całe życie. Jednak dzięki obrączkowaniu okazało się, że zdrady małżeńskie i rozwody nie są u tego gatunku czymś bardzo rzadkim. W kwietniu, a czasami już w połowie marca, łabędzie nieme przystępują do budowy gniazd. Najczęściej są one ukryte w szuwarach porastających brzegi zbiorników. Czasami jednak zdarza się, że gniazdo umiejscowione jest na otwartym lustrze wody, a nawet na stałym gruncie. Jest to najczęściej pokaźna pływająca platforma o średnicy około 1,5 m, zbudowana z zebranych w sąsiedztwie roślin - np. trzciny, pałki lub turzyc. Samica składa zwykle 5-8 jaj, choć zdarzają się niekiedy lęgi z 11, a nawet 13 jajami (najczęściej u częściowo oswojonych ptaków). Jaja przez okres 36-38 dni wysiaduje głównie samica. Samiec w tym czasie strzeże gniazda, patroluje okolicę i przegania inne łabędzie, jeśli się zanadto zbliżą. W obronie gniazda nie zawaha się zaatakować nawet człowieka. Uderzeniem swoich potężnych skrzydeł potrafi poważnie poranić. Niejednokrotnie obserwowano przypadki zabicia lisa lub psa, który zbytnio zbliżył się do gniazda. Pisklęta rozwijają się dość wolno i zdolność lotu osiągają pod koniec sierpnia lub we wrześniu. Młode łabędzie są z reguły szarobrązowe i dopiero w wieku trzech lat stają się zupełnie białe.Czasami możemy spotkać rodzinę łabędzi, w której między pisklętami normalnie ubarwionymi występują pisklęta białe. Są to ptaki tak zwanej odmiany polskiej (Cygnus olor immutabilis). Dawniej uznawano je nawet błędnie za odrębny gatunek i nazywano łabędziami niezmiennymi (Cygnus immutabilis). Odmiana polska jest niczym innym jak tylko formą barwną, podobną do występującej np. u puszczyków (odmiana rdzawa i szara). Ptaki dorosłe odmiany polskiej najłatwiej można odróżnić po jasnoróżowych, cielistych nogach (ptaki odmiany zwykłej mają nogi czarne lub ciemnoszare). Odmiana polska występuje dość rzadko (w Polsce około 3-5% łabędzi). W XIX w. w Zachodniej Europie bardzo modne stały się zwierzyńce i menażerie. Z terenów dzisiejszej Polski (łabędzie gniazdowały tam najliczniej) sprowadzano do nich białe pisklęta łabędzi, ponieważ uważano je za ładniejsze od ich szarych pobratymców. Stąd wzięła się nazwa „odmiana polska”. W rzeczywistości cecha ta zdarza się wśród łabędzi we wszystkich krajach. W czasie intensywnych polowań na łabędzie, białe pisklęta miały większe szanse przeżycia, ponieważ przypominały ptaki dorosłe, na które polowano niechętnie. Jednak w naturalnych warunkach pisklęta odmiany polskiej mają trudniejszy start niż ich ciemniejsze rodzeństwo. Po pierwsze - są bardziej widoczne dla drapieżników, po drugie - pozbawione charakterystycznej cechy „niegroźnych” osobników młodocianych, są wcześnie narażone na agresywne zachowania dorosłych samców.https://magazyn.salamandra.org.pl/m16a06.html