Wrota nieznane

widnokrąg w okręgu
zachodzącego słońca
las w ciemnej zieleni
pola w ostatnim blasku
słoneczne gubią promienie
wiatr gra nostalgię
w lasach

wrota nieznane
otwiera granatowe niebo
ku niemu lecą ptaki
a my unosimy głowę
nad ziemią

ile nieznanych przemyśleń
poderwać utopie
myśli
nie dadzą się oderwać złączonych splotem
z nami
związują stopy węzłem
w ziemską niewole

ku niebu podnoszą oczy
by myśli wyzwolić
i lecieć
bez celu
nieziemskim szlakiem

w przestrzeń
do nieznanych bram
gdzie nikt nie był
gdzie nikt nie doznał
prawdziwej szczęśliwości

wzlecieć nad tym co jest
co tak znane
widnokrąg zamazany
noc bierze w władanie
noc
potem dzień
i słońce
w cień zamieni

Autor: NiebieskaDama