Omnis moriar

Omnis moriar. Lecz zanim zanurzę się w ciszę
i rozwieję się w tchnieniach mgłą pisanych wspomnień,
jeszcze drzewo posadzę, jeszcze wiersz napiszę
i to drzewo tym wierszem będzie szumieć o mnie.

I jeszcze cumę oddam, pożegluję w burzę,
by kilwater mej łodzi przekreślił ocean,
tobie za wiadro farby i pędzel posłużę,
gdybyś Nic namalować kiedyś przedsięwzięła. . .

Omnis moriar -- a jednak poeci nie kłamią.
Chociaż człowiek odchodzi i bez śladu znika,
poniesiesz w dalszą drogę uścisk moich ramion,
i twarz na zawsze pełną mojego dotyku.

Listopad 2005



Stefan Sokołowski