Praca fotografa przyrody jest pełna niebezpieczeństw, które czyhają nań w najmniej spodziewanym momencie.
Kiedy człowiek świadomie pakuje się na cienki lód, musi przewidzieć prawdopodobieństwo jego trzaśnięcia. Podchodząc z aparatem do dużego, dzikiego zwierzęcia, należy znać własne możliwości w sprincie i biegu przez przeszkody.
Dlatego nigdy nie przyszły mi do głowy takie ekstremizmy. Jedyne niebezpieczne sytuacje, jakie pamiętam, to utopienie w bagnie kalosza i utknięcie samochodem na błotnistej polnej drodze.
A' propos auta, to najlepsza, według mnie, czatownia. Po pierwsze - zwierzaki, a szczególnie ptaki nie kojarzą go z człowiekiem i można czasem najechać im na ogon (nie polecam). Po drugie - drzwi samochodowe stanowią solidne oparcie dla mojego ciężkawego obiektywu. Po trzecie wreszcie - mam za plecami cały potrzebny sprzęt tj. termos z kawą, termos z herbatą, kanapki, ciasto, drobne słodycze, owoce. Aha, mąż siedzi za kierownicą, ja mam baczenie na boki (bardzo polecam).
Czasem jednak i w tym miejscu fotograf może być narażony na, nazwijmy to, pewne niedogodności.
W ostatnią niedzielę siedziałam sobie wygodnie skręcona w paragraf na fotelu i pstrykałam jemiołuszki, warcząc jedynie na koszmarną pogodę. Nigdy wcześniej nie udało nam się podjechać tak blisko nich. No i okazało się, że za blisko.
Jemiołuszki mają to do siebie, że co chwilę raptownie zrywają się całym stadem do lotu. Zerwały się, a ja oberwałam po czole tym, co jest naturalnym zakończeniem procesu żerowania. Kiedyś zresztą podobnie potraktowały mnie szczygły.
Dobrze, że łosie nie latają.