Funkcją macewy w judaizmie jest przede wszystkim zabezpieczenie miejsca spoczynku zwłok i oznakowanie grobu. Wiąże się to z wyżej wspomnianymi przepisami o czystości rytualnej kohenów (kapłanów).Ponadto nagrobek był wyrazem czci okazywanej zmarłemu, troski o jego duszę, a także znakiem pamięci dla potomnych. W okresie talmudycznym przyjęło się oznakowywanie macew raz do roku, (na wiosnę, 15 dnia miesiąca Adar), przez ich pobielenie. Stawianie nagrobka przyjęło się z czasem jako powinność religijna. Jednak budowanie wystawnych nagrobków potępiał jeden z największych autorytetów talmudycznych II wieku, Szimon ben Gamaliel - \"nie wznosi się nefaszot (wystawnych nagrobków) prawym, gdyż ich słowa są ich pomnikami\". Natomiast już na przełomie XIII i XIV wieku Szlomo ben Awraham Aderet uważał postawienie nagrobka jako wyraz czci dla zmarłego. Josef Karo (XVI w.) uważał że oznacza to uświęcenie zmarłego, natomiast współczesny mu Izaak Luria, że wystawienie nagrobka przyczynia się do doskonalenia duszy zmarłego.

W diasporze jako powinność religijną uważano wystawienie nagrobka w 12 miesiącu od dnia śmierci, natomiast w Izraelu zachowała się tradycja wystawiania nagrobka trzydziestego dnia od śmierci.

dodane na fotoforum:

• Kirkuty