W 1744 bazylianie przenieśli się do Dobromila (podobnie, jak mnisi z nieodległej Posady Rybotyckiej) a świątynia służyła do roku 1925 miejscowej ludności. Jedna z wież spłonęła tuż przed II wojną światową. Po 1947 z polecenia dyrektora tutejszego PGR-u rozebrano drugą basztę, mury obronne oraz zdarto blachę z dachów cerkwi.