Kościół Najświętszej Marii Panny jest cennym przykładem gotyku ceglanego we wschodnich Niemczech.

Zalążkiem Berlina było Stare Miasto z kościołem św. Mikołaja wzniesionym w XIII stuleciu. Obok powstała osada nazwana Nowym Miastem z kościołem NMP. Trzynastowieczna świątynia, której budowę datuje się na lata 1270–1280, została w XIV wieku dwukrotnie rozbudowana ok. 1300 oraz ok. 1380. W wyniku tych prac powstała ceglana trójnawowa hala z krótkim poligonalnie zamkniętym prezbiterium. Ostateczny kształt kościół otrzymał w roku 1413, kiedy to dodano do naw bocznych rząd kaplic. Od XVI wieku kościół należy do luteran. Burzliwe dzieje kościoła potwierdzają liczne pożary, w roku 1663/1666, 1789/1790 oraz podczas II wojny światowej, jednakże zniszczenia nie naruszyły najważniejszych dzieł sztuki tworzących XVIII-wieczny wystrój.

Wznosząca się od strony zachodniej wieża została zbudowana z piaskowca sprowadzonego ze złoży skalnych w Rüdersdorf. Charakterystyczny hełm jest dziełem Carla Gottharda Langhansa ze Śląska wykonanym w 1780 na miejscu zniszczonego barokowego zwieńczenia, dzieła Michaela Mathiasa Smidsa. Wysokość wieży wynosi 91 m.

Świątynia była kilkakrotnie restaurowana, w latach 1893–1895 oraz 1969–1970, kiedy usunięto ostatecznie szkody wojenne.