Niemiecka fabryka benzyny syntetycznej w Policach.

Kilkadziesiąt bunkrów umocnień i budynków na kilkunastu hektarach.
Część schronów jest wykorzystana przez firmy na magazyny,,,

Budowa fabryki benzyny syntetycznej w Policach została oparta na wyzysku obcej siły roboczej w
ramach systemu pracy przymusowej. Police budowało kilkadziesiąt różnych przedsiębiorstw ze
Szczecina oraz innych miast Rzeszy, które zatrudniały łącznie kilka tysięcy robotników przymusowych
wykonujących prace ziemne, budowlane i montażowe. Już pod koniec 1939 r zaczęto kierować tu
polskich robotników przymusowych i jeńców wojennych. Pierwszy transport przybył z Gdyni już 19
września 1939 r, następne nadeszły 4 i 27 kwietnia oraz 1 i 5 maja 1940r. Kolejny transport
wyspecjalizowanych robotników przybył 18 czerwca 1940 r z Łodzi i liczył 91 osób, przeważnie ślusarzy,
elektryków i palaczy kotłowych. Jak wynika z relacji byłych robotników przymusowych jeden z
największych transportów, które przybyły do Szczecina w maju 1940 r liczył ok. 2000 mieszkańców
Łodzi. Przetrzymano ich całą noc na Jasnych Błoniach pod strażą niemieckich żołnierzy, a następnie po
przeprowadzeniu selekcji na grupy zawodowe oraz wydzieleniu młodzieży przewieziono następnego
dnia samochodami do fabryki benzyny syntetycznej w Policach.
W 1940 r poza Polakami do Polic przybywały transporty robotników przymusowych z Belgii i
Jugosławii. Robotnicy z Danii i Holandii zaczęli napływać w roku 1942. W 1943 r do pracy w fabryce
przekazano robotników polskich, francuskich i włoskich, którzy wcześniej pracowali przy budowie
obiektów wojskowych w Belkowie nad jeziorem Miedwie.
Po wybuchu wojny niemiecko-radzieckiej mniej więcej od maja 1942 r zaczęły przybywać regularne
transporty jeńców i cywilnych robotników z terenów Związku Radzieckiego oraz krajów nadbałtyckich
(Litwy, Łotwy, Estonii).
Po zdobyciu krajów Europy zachodniej III Rzesza zyskała dalszy obszar stanowiący rezerwuar siły
roboczej. W Paryżu przy Urzędzie Komendanta Wojennego utworzono wydział zajmujący się wysyłką do
Niemiec ludzi zgłaszających się dobrowolnie lub schwytanych. Trzymano ich najpierw w obozie
przejściowym zwanym „la pēpiniēre” skąd następnie wysyłano według zapotrzebowania do
poszczególnych Arbeitsamtów na terenie Rzeszy. Z usług tego obozu korzystała m.in. fabryka benzyny
syntetycznej w Policach.
Poza werbunkiem indywidualnym hitlerowcy stosowali w krajach zachodnich zatrudnienie całych firm.
Przyjeżdżały one wówczas z całą załogą na teren III Rzeszy. W przypadku Polic miało to miejsce z firmą
R. Duport z Paryża, która wykonywała prace budowlane w fabryce benzyny syntetycznej Hydrierwerke
Politz AG.
Wśród robotników zachodnich sprowadzonych do Polic poważny odsetek stanowili robotnicy włoscy,
specjaliści w zakresie budownictwa przywiezieni w latach 1941-43 na zasadzie dobrowolnych umów.
Tylko w okresie od maja do czerwca 1941 r do Polic przybyło 1162 rzemieślników włoskich. Drugą falę
robotników przybywających do Polic z Włoch od września 1943 r stanowili już robotnicy przymusowi.

Budowa fabryki benzyny syntetycznej w Policach została oparta na wyzysku obcej siły roboczej w
ramach systemu pracy przymusowej. Police budowało kilkadziesiąt różnych przedsiębiorstw ze
Szczecina oraz innych miast Rzeszy, które zatrudniały łącznie kilka tysięcy robotników przymusowych
wykonujących prace ziemne, budowlane i montażowe. Już pod koniec 1939 r zaczęto kierować tu
polskich robotników przymusowych i jeńców wojennych. Pierwszy transport przybył z Gdyni już 19
września 1939 r, następne nadeszły 4 i 27 kwietnia oraz 1 i 5 maja 1940r. Kolejny transport
wyspecjalizowanych robotników przybył 18 czerwca 1940 r z Łodzi i liczył 91 osób, przeważnie ślusarzy,
elektryków i palaczy kotłowych. Jak wynika z relacji byłych robotników przymusowych jeden z
największych transportów, które przybyły do Szczecina w maju 1940 r liczył ok. 2000 mieszkańców
Łodzi. Przetrzymano ich całą noc na Jasnych Błoniach pod strażą niemieckich żołnierzy, a następnie po
przeprowadzeniu selekcji na grupy zawodowe oraz wydzieleniu młodzieży przewieziono następnego
dnia samochodami do fabryki benzyny syntetycznej w Policach.
W 1940 r poza Polakami do Polic przybywały transporty robotników przymusowych z Belgii i
Jugosławii. Robotnicy z Danii i Holandii zaczęli napływać w roku 1942. W 1943 r do pracy w fabryce
przekazano robotników polskich, francuskich i włoskich, którzy wcześniej pracowali przy budowie
obiektów wojskowych w Belkowie nad jeziorem Miedwie.
Po wybuchu wojny niemiecko-radzieckiej mniej więcej od maja 1942 r zaczęły przybywać regularne
transporty jeńców i cywilnych robotników z terenów Związku Radzieckiego oraz krajów nadbałtyckich
(Litwy, Łotwy, Estonii).
Po zdobyciu krajów Europy zachodniej III Rzesza zyskała dalszy obszar stanowiący rezerwuar siły
roboczej. W Paryżu przy Urzędzie Komendanta Wojennego utworzono wydział zajmujący się wysyłką do
Niemiec ludzi zgłaszających się dobrowolnie lub schwytanych. Trzymano ich najpierw w obozie
przejściowym zwanym „la pēpiniēre” skąd następnie wysyłano według zapotrzebowania do
poszczególnych Arbeitsamtów na terenie Rzeszy. Z usług tego obozu korzystała m.in. fabryka benzyny
syntetycznej w Policach.
Poza werbunkiem indywidualnym hitlerowcy stosowali w krajach zachodnich zatrudnienie całych firm.
Przyjeżdżały one wówczas z całą załogą na teren III Rzeszy. W przypadku Polic miało to miejsce z firmą
R. Duport z Paryża, która wykonywała prace budowlane w fabryce benzyny syntetycznej Hydrierwerke
Politz AG.
Wśród robotników zachodnich sprowadzonych do Polic poważny odsetek stanowili robotnicy włoscy,
specjaliści w zakresie budownictwa przywiezieni w latach 1941-43 na zasadzie dobrowolnych umów.
Tylko w okresie od maja do czerwca 1941 r do Polic przybyło 1162 rzemieślników włoskich. Drugą falę
robotników przybywających do Polic z Włoch od września 1943 r stanowili już robotnicy przymusowi.

Budowa fabryki benzyny syntetycznej w Policach została oparta na wyzysku obcej siły roboczej w
ramach systemu pracy przymusowej. Police budowało kilkadziesiąt różnych przedsiębiorstw ze
Szczecina oraz innych miast Rzeszy, które zatrudniały łącznie kilka tysięcy robotników przymusowych
wykonujących prace ziemne, budowlane i montażowe. Już pod koniec 1939 r zaczęto kierować tu
polskich robotników przymusowych i jeńców wojennych. Pierwszy transport przybył z Gdyni już 19
września 1939 r, następne nadeszły 4 i 27 kwietnia oraz 1 i 5 maja 1940r. Kolejny transport
wyspecjalizowanych robotników przybył 18 czerwca 1940 r z Łodzi i liczył 91 osób, przeważnie ślusarzy,
elektryków i palaczy kotłowych. Jak wynika z relacji byłych robotników przymusowych jeden z
największych transportów, które przybyły do Szczecina w maju 1940 r liczył ok. 2000 mieszkańców
Łodzi. Przetrzymano ich całą noc na Jasnych Błoniach pod strażą niemieckich żołnierzy, a następnie po
przeprowadzeniu selekcji na grupy zawodowe oraz wydzieleniu młodzieży przewieziono następnego
dnia samochodami do fabryki benzyny syntetycznej w Policach.
W 1940 r poza Polakami do Polic przybywały transporty robotników przymusowych z Belgii i
Jugosławii. Robotnicy z Danii i Holandii zaczęli napływać w roku 1942. W 1943 r do pracy w fabryce
przekazano robotników polskich, francuskich i włoskich, którzy wcześniej pracowali przy budowie
obiektów wojskowych w Belkowie nad jeziorem Miedwie.
Po wybuchu wojny niemiecko-radzieckiej mniej więcej od maja 1942 r zaczęły przybywać regularne
transporty jeńców i cywilnych robotników z terenów Związku Radzieckiego oraz krajów nadbałtyckich
(Litwy, Łotwy, Estonii).
Po zdobyciu krajów Europy zachodniej III Rzesza zyskała dalszy obszar stanowiący rezerwuar siły
roboczej. W Paryżu przy Urzędzie Komendanta Wojennego utworzono wydział zajmujący się wysyłką do...

dodane na fotoforum:

• Wykopki exploracja