Chyba najlepiej jest, kiedy istota znająca swoje miejsce we Wszechświecie nie może sama go zmienić. Taka swoboda byłaby przecież prawdziwą torturą... Wolność zakułaby w kajdany nieszczęścia. Chyba dobre jest to czekanie na rękę przenoszącą nas z akwarium do akwarium. Ten, kto musi być taki, jaki jest, może narzekać światu do ucha, płakać mu nad głową oblewając gorzkimi łzami, może się zabić i pluć losowi w twarz, ale przecież go nie zmieni. Może usprawiedliwiać się wykrętami i choć na chwilę zapomnieć o nienawiści odbijającej się w lustrze. Ten, który potrafi zmienić sam siebie, już nikogo, nikogo w całym Kosmosie nie może obarczyć odpowiedzialnością za swoją niewydarzoność; jeśli mu źle z sobą samym, to nikt oprócz niego nie ponosi za to winy.