Żywot kioskarza - wiersz

Żywot kioskarza

Od ponad 20 lat w kiosku pracuję
i ta praca coraz bardziej mnie irytuje.
Klienci za bogów się uważają
i sprzedawcę za służącego mają.
Ja muszę wiedzieć co w gazetach napisane,
ja muszę wiedzieć które gazety w TV akurat były reklamowane,
bo w gazecie miała być jakaś książka lub płyta
i klient o to co w reklamie było mnie pyta.
A czy ja jestem jakimś jasnowidzem?
Ja telewizji nie oglądam i jej nienawidzę.
Pretensje są gdy braknie jakiegoś dziennika,
pretensje są gdy nie ma co tydzień któregoś dwutygodnika.
Ja mam też wiedzieć jakie klient papierosy życzy sobie,
bo on łaskę robi gdy pełną nazwę mi powie.
Na przykład słyszę - „Poproszę Marlboro”.
- Ale które? Przecież jest ich sporo.
Są czerwone, złote, czarne i mentolowe,
są srebrne, są setki i jakieś niebieskie nowe.
Papierosy tylko pełnoletnim mogę sprzedawać,
ale nie każdy dowód chce mi okazać
i jeszcze przekleństwa słyszę od gówniarzy,
taki to słów nawet nie waży.
Pewnie go rodzice nie nauczyli,
że dla starszych trzeba być miłym.|
Ale oni sami przykład chamstwa dają
i przez okienko dymem z papierosów mi dmuchają.
Na zapleczu powinienem mieć też mennice,
bo z „setkami” klientów już nie zliczę.
Kupuje taki chusteczki lub gazetę za 2 złote,
a płaci za to stuzłotowym banknotem
i strasznie zdziwioną ma minę na twarzy,
gdy odmawiam mu sprzedaży.
Sprzedawca musi być grzeczny i uśmiechnięty
i nie ważne że klient jest arogancki i jak bufon nadęty.
Sprzedawca nie może być zmęczony,
bo on jest dla jaśnie Pana klienta przeznaczony!
Ludzie mają długie weekendy i wolne soboty,
a ja niestety muszę zapomnieć o tym.
Nie daj Boże gdy pójdę załatwić coś w sklepie lub urzędzie,
to mój szef zaraz o wszystkim wiedział będzie,
bo jaśnie Pan klient mu zaraz doniesie o moim „wyskoku”
i w przyszłości będę się starał nie podejmować takich kroków.
No cóż – KLIENT NASZ PAN!!!
A ja „sprzedawca” czy coś do powiedzenia mam???

Rawa Mazowiecka 25.09.2010

https://www.youtube.com/watch?v=OVUwIEbrE3Q