Pożegnanie - wiersz

https://www.youtube.com/watch?v=zG2KFOXemqU

Pożegnanie

21 lat w kiosku na Kościuszki sprzedawałem
i różnych zdarzeń wesołych i smutnych tu zaznałem.
Teraz gdy przyszła pora pożegnania,
naszła mnie chęć powspominania.
Ilu klientów tu się przewinęło,
ile towaru i pieniędzy przez kiosk przepłynęło.
Były szyby stłuczone i były włamania,
potem na Policji składane zeznania
i nie raz człowiekowi handlu się odechciewało,
ale złość mijała i w kiosku się pozostawało.
Gdy w listopadzie 1988r z żoną kiosk braliśmy
trochę inaczej to wszystko sobie wyobrażaliśmy.
Nikt wtedy nie myślał o własnej działalności
i nikt nie myślał o tylu zakładach upadłości
i że ludzie ograniczą prasy czytanie
i że tyle sklepów molochów powstanie.
Z początku ludzie wszystko wykupywali
i za gazetami nawet po parę godzin stali.
Teraz już tak gazet nie czytają,
bo jedni wszystkie wiadomości w Internecie mają,
a innych nawet nie stać na prasę,
ponieważ na jedzenie i leki oszczędzają kasę.
Towaru też jest wszędzie do oporu
i promocje stwarzają tańszą opcję wyboru.
Nawet gdy w niedzielę z kościoła wracają,
to z daleka kiosk mijają.
Może im ksiądz zakupów niedzielnych zakazuje,
a naród posłusznym czasem się okazuje?
Smutno mi się z tym miejscem rozstawać,
nawet smutno mi o tym rozstaniu z klientami rozmawiać,
bo do niektórych się bardzo przyzwyczaiłem
i sporo kupujących polubiłem.
Choć są też tacy których sympatią nie darzyłem i nie darzę,
ale kultura osobista odpowiadać im uprzejmie mi każe.
Tak to jest że ludzie różne charaktery mają
i są tacy którzy są chorzy jak innym nie dokuczają;
a to towar za drogi lub czegoś brak, a to że gazeta nie ciekawa.
Dręczenie i denerwowanie sprzedawcy to dla nich super zabawa.
Ale są tacy klienci co z kłopotów swych się zwierzają,
bo zaufanie do mnie spore mają
i takich ludzi bardzo szanuję,
próbuję im doradzić, a ich sekrety dla siebie zachowuję.
W tym kiosku jak w domu mi było
i pewnie będzie mi się za nim tęskniło,
ale bywa że dom też kiedyś opuszczamy
i adres zamieszkania na inny zmieniamy
i też wspomnienia i przeżycia nam pozostają,
które gdzieś w naszym sercu swoje miejsce mają.
Zawód kioskarza nauczył mnie też trochę życia,
nauczył też mnie ostrożnym i podejrzliwym bycia,
ponieważ byli tacy ludzie którym zaufałem
i z litości nie raz towar na kreskę dawałem,
a oni mnie później unikali
i innymi drogami celowo kiosk omijali.
Dwie szkoły blisko kiosku się znajdują
i codziennie uczniowie tędy wędrują,
jedni są grzeczni i uśmiechnięci,
inni chamscy i jakby z piekła wzięci.
Taka teraz jest młodzież niewychowana,
że dla starszych nie ma poszanowania,
a najgorsi są gimnazjaliści,
którzy zachowują się jak przyszli kryminaliści.
Oni nie raz papierosy kupić próbowali,
a gdy sprzedaży odmówiłem starszych podsyłali.
Nauczyciele widzą przez okna jak uczniowie palą,
ale jakoś uwagi na to nie zwracają.
Gumy, chusteczki i zapałki głównie młodzież kupuje.
Książki, gazety? – to ich nie interesuje.
Kiedyś; Popcorn, Jestem i Bravo czytali,
teraz gazety z gadżetami są na fali
Ci młodsi też już o Świerszczyk i Misia nie pytają,
oni nalepki z piłkarzami do albumów wklejają.
Nawet zabawki w kiosku słabo schodzą,
a przecież dzieci jak się rodziły tak się rodzą,
tyle tylko że te dzieci w telewizji oglądają reklamy
i potem Barbie, Lego i markowych zabawek żądają od mamy.
W kiosku tego drogiego asortymentu brak,
bo właściciel też ograniczony budżet ma.
Musi zapłacić: czynsz, ZUS, i Urząd Skarbowy,
a jeszcze dochodzi prąd, no i ja czyli sklepowy.
Więc gdy utargi są bardzo małe,
zamknąć kiosk jedynie pozostaje.
Jeszcze raz żegnam się z moimi klientami.
Będę czasem tęsknił za WAMI!!!

dodane na fotoforum:

• urodzeni 1963
• Garnkowicze
• Moja osoba
• Toja
• Wiersze
• Obraz i słowo
• Słowo i obraz
• Mężczyzna
• Praca