5 lutego

WŚRÓD LUDZI

Ludzie mnie fascynują i to coraz bardziej. Co dnia są jak przygoda, jeśli ktoś umie podejść do nich z sympatią. Jeśli potrafisz się dziwić, nie tylko swojemu ciału, które można zobaczyć i dotknąć, lecz przede wszystkim niezgłębionej tajemnicy, która w tym cudownym opakowaniu wydaje się ci tak bliska i jest jednocześnie nieskończenie daleka i nieosiągalna.
Z pewnością istnieją ludzie o szklanych twarzach, w których wszystko sprawia wrażenie pustki i ludzie bez twarzy, którzy przebiegają pośpiesznie obok ciebie, jakby jakaś niewidzialna siła przyciągała ich jak magnes, nie dawała spokoju. Nie rozumiem ludzi... A mimo to ich lubię. Nie mogę z nich zrezygnować. Z ludzi, którzy mnie potrzebują, z ludzi, których sam potrzebuję.
Ludzie o pytających spojrzeniach, napiętych twarzach. Ludzie, którzy cierpią, są zgorzkniali i zrozpaczeni. Ludzie nie potrafiący się cieszyć z czegokolwiek. Próbuję uwolnić ich z tego więzienia, które sami sobie stworzyli. A poza tym są jeszcze ludzie, którzy skłonią cię do refleksji i śmiechu, którzy cieszą się że cię widzą i mówią ci o tym. Wielu dobrych, prostych ludzi, mających w sercu ukryte niepojęte bogactwo. Przebywać wśród ludzi to nierzadko święto.