(0)
Budowla z biegnącymi po niej schodami miała jednocześnie stanowić łącznik między nowo rozplanowanymi ogrodami: górnym na skarpie i dolnym na terenie wydartym Wiśle. Kompozycyjnie, w widoku Zamku od wschodu, tworzyła (jak niegdyś mur wazowski) rodzaj masywnego cokołu i jednocześnie szeregu grot – klasycznych w kształtach i symbolice budowli ogrodowych. Inżyniersko finezyjnie rozwiązana (jako szereg sklepień), znacznych rozmiarów konstrukcja (dł. 192, szer. 22, wys. 7,5 m) posadowiona została na palowych (olcha) fundamentach. Łukowe przewiązania między nimi oparto częściowo na fundamentach wschodniej ściany rozebranej Oficyny Tarasowej. Elewację od strony Wisły, z zaznaczoną wyraźnie osią monumentalnie opracowanych schodów, tworzyło siedem wielkich otwartych arkad wspartych na masywnych filarach. Surowość wnętrza podkreślały ceglane sklepienia i ściany wyłożone granitowym tłuczniem. W trakcie budowy wypełniono ziemią i zamurowano tkwiące w skarpie Stancje Dolne dawnej Oficyny Tarasowej. Budynek Arkad ukończono w 1827 r. Dalszych prac budowlanych przy Zamku nie podjęto. Swe funkcje miejskie jako ulica Arkady pełniły krótko – do 1831 r. Po powstaniu listopadowym przeszły na własność rosyjskich władz wojskowych i zostały przerobione na stajnie Pułku Czerkiesów. Zamurowano wielkie arkady, a do wnętrza wprowadzono ściany działowe.
