(2)
Biblioteka Ordynacji Krasińskich w Warszawie istniała w latach 1844-1944. Jej twórcą był hr. Wincenty Krasiński, który od początku XIX wieku gromadził zbiory artystyczne, muzealne i biblioteczne. Publiczny charakter zyskała biblioteka ordynacka w 1860 roku, w związku z włączeniem do niej, z inicjatywy Ludwika Krasińskiego, kolekcji Konstantego Świdzińskiego[1]. W latach następnych zbiory, udostępniane badaczom od roku 1863, rozrastały się zarówno dzięki systematycznym zakupom, jak i licznym darom, zapisom testamentowym i depozytom. W pierwszej dekadzie XX wieku do rozwoju Biblioteki przyczynił się znacznie Adam Krasiński, porządkując sprawy finansowe, zatrudniając fachowy personel i wzbogacając zbiory m.in. o pamiątki po Zygmuncie Krasińskim, archiwum Małachowskich do XVIII wieku oraz archiwum wojska polskiego z lat 1814–1831, a także kolekcje po Władysławie Pobóg-Górskim, Józefie Wolffie i Felicjanie Faleńskim[2]. Kolejny okres świetności zapewnił bibliotece jej następny właściciel Edward Krasiński, pod którego opieką instytucja przetrwała I wojnę światową i pozostawała do roku 1940. Do zespołu bibliotekarzy Krasińskich należeli kolejno: Władysław Chomętowski, Ignacy Janicki, Aleksander Rembowski, Zygmunt Wolski, Józef Kallenbach, Stanisław Kętrzyński, Franciszek Pułaski, Ignacy Tadeusz Baranowski, Helena Drège, Jan Muszkowski.
Patrz następne zdjęcie
